het nieuwe leven.

simonella liep de woonwijk in , met Dustpaw een paar meter achter haar.
de woonwijk was vol met mensen maar die deden hun niks , alleen de honden die konden soms irritant zijn. als ze los waren tenminste...

DustPaw keek naar de huizen. Ze voelde zich ingeloten vanwege de hoeveelheid huizen om haar heen. Ze liep bang achter Simonella aan. De mensen keken haar en Simonella vaak aan. DustPaw blies naar de mensen die te kort in haar buurt kwamen. "Dit is vreselijk! Ik wist niet dat stadskatten in dit soort gebieden moesten leven!" miauwde ze luidkeels tegen Simonella.

'de huiskatten zijn het gewend , maar wij niet echt.. , en sommige mensen mogen ons niet en ik weet niet waarom' zei simonella een beetje verdrietig.
'maar goed , in het park zijn veel honden en op de markt zijn ook veel mensen dus eigenlijk is overal wel iets wat ons tegen zit'. simonella zuchtte.'kom , dan gaan we kijken of er hier nog wat te beleven valt!"

DustPaw luisterde naar Simonella. DustPaw had nog een hoop te leren! "Ja laten we eens kijken of er nog iets interessants gebeurd" miauwde ze vrolijk. Op een versnelt drafje liep ze naar de rand van de stoep. Ze rook iets lekkers. Het kwam uit de ijzeren bak aan de overkant van de straat! DustPaw had van die bakken gehoord: Alles wat de tweebenen niet meer aten, gooide ze in de ijzeren bakken. Ze rook vanalles, van een vleeslapje tot een hele zalm. Allemaal in de ijzere bak. Ze draafde straat over. Maar ze zag niet dat er een auto aankwam!

´DustPaw!´schreeuwde simonella ´kijk uit! er komt een auto!´ simonella rende zo hard als ze kon naar de rand van de stoep ´snel ren naar de overkant´haar hart bonsde in haar keel , dit was zo heel erg eng , als er wat met DustPaw zou gebeuren zo zij het zichzelf echt nooit vergeven.

DustPaw hoorde het geschreeuw van Simonella. Wat was er mis? Ze keek naar rechts en daar zag ze een auto op volle vaart op haar afkomen! Ze sprintte naar de overkant. Het scheelde maar een paar milimeter of ze was dood gebleven! Geschrokken keek ze naar Simonella. "W...Wat was dat?" vroeg ze hijgend.

´dat was een auto , een soort metalen dingen waar mensen in gaan , en soms worden er mensen en dieren overreden , de meeste stoppen maar sommige niet´ simonella was heel erg geschrokken! als DustPaw iets verder had gezeten dan.... ze wou er niet aan denken wat er dan gebeurd zou zijn.

Metalen dingen die zowel mensen en dieren konden vervoeren als doden? Dat vond DustPaw best eng. "Ik had beter moeten uitkijken maar ik rook iets heerlijks" miauwde ze terwijl ze naar de ijzeren bak keek.

'nou ja , de volgende keer beter' simonella rook even en rook inderdaad heel veel lekkers , vis , vlees , al dat soort dingen. 'en ja inderdaad het ruikt echt heel lekker' zei ze.' zullen we wat gaan eten' en ze keek naar de vuilnisbak.

Met lichte tred kwam Kirstalshadow al trippelen de woonwijk in. Ze had en lange weg achter de rug en was moe, hongerig en dorstig. De vuilnisbakken achter de huizen trokken haar aandacht en ze sprinte er heen om te zien wat er te eten viel. Een grote sprong en ze landen in de open vuilnisbak die open stond. Een halve opgegeten kip lag erin en Kirstalshadow pakte die in haar bek en sprong op een laag schuurdakje, waar ze op ging liggen en van haar maaltijd begon te smullen. Een paar onbekende geuren van vreemde katten drong haar neus in, maar die waren nog ver genoeg weg, om zich er geen zorgen over te hoeven maken.

Simonella rook de geur van een onbekende kat en wijfelde 'zou ze er naar toe gaan?' ze keek even naar DustPaw die lekker aan het eten was 'wacht jij hier?'vroeg ze dan ga ik even rond kijken' simonella liep op de geur van de kat af en bleef op een afstandje kijken. ze wist niet zeker of ze naar de kat toe zou gaan.