having fun with the dog

Nonchalant staarde de twee haviksgele ogen van de muisgrijze kat voor zich uit om de voorbijgaande wezens te bekijken. Saphyra zat op een hoge muur die zijn beste tijd duidelijk gehad leek te hebben. De karmozijnrode bakstenen lieten hier en daar een gat over om het oog aan de ene kant te laten ontdekken wat zich aan de andere kant af zou spelen. Weliswaar zou dat niets bijzonders zijn, maar tweevoetige waren vreemd genoeg nieuwsgieriger dan de meeste van haar soortgenoten zouden denken.
Gefascineerd door wat ze zojuist gezien had, besloot ze er maar weer vandoor te gaan. In een vloeiende beweging zette ze zich van het drie meter hoge muurtje af, en belandde tenslotte in een nette houding weer op de grond. Haar muisgrijze staart danste hoog wijzend naar de hemel achter haar aan toen ze haar poten in beweging zette. Nu ze weer terug op gewone hoogte stond, moest ze naar boven kijken om de mensen die haastig langs haar heen liepen, gade te slaan. Ze dwong haar passen zich te vergroten tot een verend drafje, en bleef tenslotte staan bij een boom om haar klauwen te scherpen. Het irriterende geblaf van een hond drong haar oren binnen. Geïrriteerd keerde ze zijn kop richting het keffertje die wild aan zijn halsband trok. 'Arm ding.' mompelde ze misschien iets té geamuseerd terwijl ze toe keek hoe het beest haar uitlokte. Tenslotte begon het haar te vervelen en vervolgde ze haar pas.

MAAAAUW! gilde Mormel geschrokken. Haar haren en staart schoten overeind en ze maakte zich zo groot mogelijk. Die hond, die verdomde hond! Ze zouden die beesten moeten afmaken. Ze waren nergens goed voor en ze stónken! Het keffertje blafde verder, zij bleef zich groter maken. KKSSSSJT! blies ze kwaad.
Of de hond nou bang was geworden -ze gniffelde- of geen zin meer had, hij liep in ieder geval weg. Opgelucht haalde Mormel adem en keek ze om zich heen. Een paar starende blikken, maar die negeerde ze.

Een luid gemauw mengde zich nu met het gekef van de hond. Aansteller..., dacht ze een tikkeltje verbeten. Toch was haar nieuwsgierigheid zodanig toegenomen dat ze een blik op de situatie niet kon weerstaan. Een jonge lapjeskat blies tegen hoogstwaarschijnlijk diezelfde hond. 'Gaat lekker hé.' Zei ze koeltjes terwijl ze haar soepele, muisgrijze lichaam richting het dier bewoog. 'Altijd zo opvliegend.' Met een knikje richting de hond maakte ze duidelijk dat ze het over het keffertje had. Ondertussen was ze op haar poepgat gaan zitten en bekeek ze haar soortgenoot vol interesse. 'Ik heb jou hier nooit eerder gezien, maar dat kan ook komen doordat deze stad zo groot is.' Saphyra glimlachte flauwtjes naar de poes die nog geen blijk van leven had getoond.

MIAAAAAUW! gilde Mormel weer geschrokken. Damn, daar moest ze iets aan gaan doen. Het was niet om áán te horen.
"Ja, nogal," probeerde ze zo koeltjes mogelijk te reageren, maar onder haar vacht was een lichtrode kleur verschenen van schaamte. "Hmm, ik jou ook niet. Maar ik ben hier al een tijdje." Misschien lag het aan het feit dat ze gewoon niet zo vaak in het park kwam -zou dat door die opvliegende keffers komen?
"Maar hoe gaat het? Ook last van die... mormels?"

Haar glimlach liep nu geleidelijk over tot een gemeende grijns. Blijkbaar hadden de honden er volle plezier van om haar eigen soort op de stang te jagen. 'Eerlijk gezegd...' nogmaals wierp ze een blik op de keffer terwijl ze lichtjes haar kop schudde. 'Neuh, niet zo nee.' Ze richtte haar blik terug naar de lapjeskat. 'Tenzij ze me natuurlijk te pakken krijgen. Ik denk niet dat ik wil eindigen als biefstuk,' zei ze enigszins twijfelend. 'Dus ik denk dat ik mijn pad weer vervolg, aangezien ik ook niet weet wat die tweevoeters met dat beest van plan zijn. Ik heb vaak genoeg meegemaakt dat ze ze los maken.' Ze stond weer op en verdeelde haar evenwicht weer over alle vier haar poten. 'Dus de haarballen, ik ga ervan tussen… tenzij je mee wilt.' Ze grijnsde. Nooit eerder had ze iemand gevraagd mee te lopen, maar ze had ook geen zin om een moord op haar geweten te hebben, dus nam ze de gok.

Langzaam knikte Mormel. Ja, ze wilde wel graag met iemand meelopen. "Graag," zei ze met een glimlach. Voordat ze naast de grijze poes ging staan, keek ze nog even achterom, maar de keffer was nergens meer te bekennen. "Laten we gaan." Snel, als het kan. "Hoe heet je eigenlijk?" vroeg ze nieuwsgierig terwijl ze de eerste stappen richting de uitgang van het park zette. Het was niet zo ver meer, maar hoe eerder ze hier weg waren, hoe beter. Ze had het gevoel alsof er ieder moment weer zo'n stinkend beest achter haar kon staan.

Nogmaals krulde haar mondhoeken op terwijl ze nonchalant voor zich uit staarde. Het was grappig om te horen hoe snel deze poes van onderwerp kon veranderen. "Laten we gaan. Hoe heet je eigelijk?" Ze grinnikte nogmaals geamuseerd en richtte toen haar blik weer op de lapjeskat. 'Mijn naam is Saphyra.' Zei ze op vriendelijke toon. 'En jij?' Het veranderde nu in een standaard gesprek, had ze al snel door. 'Waar kom je vandaan?' Ook al zo standaard. Wat haatte ze zichzelf dat ze nooit iets origineels kon bedenken. Alsof ze vervloekt was misschien.
Langzaam droegen haar poten hun naar de uitgang. De straten van de stad waren hier en daar druk met voetgangers, maar er waren ook genoeg straten die grotendeels leeg waren. Aan weerskanten waren grote panden die tweevoeters "winkels" noemde. Maar Saphyra had werkelijk geen idee wat ze daar dan deden. Veel van haar interesse lag er dan ook niet. Zij moest het meer hebben van de zijstraatjes, of de markt.

Saphyra? Woow, dacht ze. Mooie naam! Kwam zij aanzetten met haar naam.
"Mormel," stelde ze zichzelf voor. "Ik kom van... Nouja, eerst kwam ik uit de kakbuurt, tot m'n bazen verhuisden. En nu kom ik van overal en nergens, al iets meer dan een halfjaar." Zou Saphyra ook een straatkat zijn? Een stinkert? Vast wel, want er prikte geen zoete geur in haar neusgaten. Hmpf, dacht ze. Die Alice -ofzo- was een verwend en een kreng, een verwend kreng. Saphyra was niet verwend, geen kreng. De twee groepen verschilden blijkbaar gewoon te veel, en dat terwijl zij zelf eerst ook een verdwende poes was geweest.

'Aangenaam, Mormel.' Zei ze met een bloedserieus gezicht haar kant op terwijl ze met haar kop lichtjes knikte. 'Wacht..' Haar grijze hersencellen draaiden op volle toeren terwijl ze Mormels verhaal probeerde te bevatten. 'Maar als je bazen verhuisden..' ze moest het zelf ook even laten doordingen, 'waarom ben jij dan hier?' Ze keek de lapjeskat met een lichte frons aan. Als zijzelf bazen - ze schrok van haar gedachten - had gehad, was ze hoogstwaarschijnlijk met hun meegegaan, zover ze wist. Saphyra had het niet zo op mensen. Te ingewikkeld met hun rare machines en vreemde manier van lopen. Katten waren meer van het adellijke soort, vond ze zelf. Vreemd genoeg hadden deze tweevoeters dat niet door, en lieten ze hun aan hun lot over. Jammer genoeg voor hun konden ze zich prima redden. 'Een half jaar is redelijk lang.' zei ze meer in zichzelf, dan tegen Mormel.

Langzaam knikte Mormel. "Ja, dat zou je wel verwachten he?" Ze liet haar kop naar beneden hangen en deed alsof ze iets op de grond zocht. "Ik weet eigenlijk niet waarom... Maar ik ben hier. Ik weet niet of ze me kwijt waren en de hoop op hadden gegeven, of dat ze gewoon weg zijn gegaan zonder me... Ik weet alleen dat ik hier niet hoor te zitten, maar ergens warm bij een open haard." Ze schopte tegen een kiezelsteentje die een eindje wegrolde. Toen het weer binnen pootbereik was, schopte ze er weer tegenaan.
"Ja, best lang ja. Hoe lang hou jij het al in je eentje uit?"

In de haviksgele ogen van Saphyra was medeleven in af te lezen. Ze snapte hoe het dier zich voelde. In de steek gelaten zonder te weten waarom, en hoe het verder moest. 'Hé,' haar stem klonk bemoedigend, 'Alleen maar omdat die mensen je hier hebben gelaten, hoeft niet te zeggen dat je moet wegrotten. Je moet de positieve kanten bekijken.' Ze grijnsde nu mededankzij de beelden die in haar opkwamen. 'Hier ben je vrij, vrij om te staan en te gaan waar je wilt!' Tenslotte vervolgde ze in fluistertoon terwijl ze spiedend om zich heen keek. 'En weet je wat ik ook gehoord hebt. Mensen kunnen je naar de dierenarts brengen, en tenslotte kan je niet meer zwanger worden.' Haar ogen glommen dreigend. 'Sterilisatie, noemen ze dat,' weer op normale, luidde toon alsof het doodnormaal was. Opnieuw richtte Saphyra weer haar muisgrijze kop richting Mormel met een brede grijns op haar gezicht. 'En vergeet niet, katers. Rawr' Ze lachte vrolijk terwijl ze haar ogen voor een kort moment sloot en bedacht toen weer dat de lapjeskat haar iets gevraagd had, en werd weer serieus – zover ze dat kon. 'Heu... geen idee. Hoogstens twee seconden. Al lijkt het vaak meer. Maar meestal zit ik gewoon ergens... toe te kijken… hoe tweevoetige zich voortbewegen.' Ze keek weer voor zich uit. 'Best fascinerend.'

ik liep naar het park , ik was nog maar 1 jaar en 1 maand.
het bos was een goed thuis maar toch..
ik zag een een aantal katten en liep er voorzichtig naar toe.
'hoi'

Mormels ogen werden groot. "Geen kleintjes?!" riep ze geschrokken uit. "Nooit?! Wat een mormels, afgrijselijke wezens." Ze siste kwaad, maar de twinkeling in haar ogen verscheen toen Saphyra het had over de katers. Ze begon te grinniken. "Ja, daar heb je gelijk in. RAWR." Ze liet haar tong over haar lippepn glijden.
"Hee!" zei Mormel vrolijk tegen de andere poes. "Wie ben jij?" Ze hield haar kop een beetje schuin en bekeek de poes goed. Ze zag er goed verzorgd uit en was erg mooi. Ze had haar nog nooit gezien, maar de laatste dagen ontmoette ze wel meer poezen en katers die ze nog nooit had gezien.

'ikke ik ben simonella maar mijn vrienden noemen me sim of simp;)
er denderende iets groots voorbij en ik dook inelkaar
'wat was dat?'
ik stond weer op en mijn rugharen stonden rechtovereind en mijn gele ogen waren groot van angst.

Saphyra grinnikte licht geamuseerd door het gezicht van Mormel. 'Al een leuke Kater op het oog dan?' Vroeg ze zonder enige schaamte. Tenslotte keek ze weer op toen een nieuwe smoel in haar zicht verscheen. 'Aangenaam, Simonella.' Ze glimlachte teder naar het jonge poesje. Ze zag er redelijk jong uit. Jonger dan haarzelf en Mormel in ieder geval. Ze keek op om te kijken wat Simp bedoelde, en grinnikte lichtjes. 'Dat noemt men een auto. Typisch iets voor mensen, maar dodelijke voor ons, katten.' Zei ze op wijze toon en met een doordringende blik gericht op de jonge poes. Het vorige gespreks onderwerp liet ze maar even achterwegen, aangezien dit niet bedoeld was voor de kleintjes onder hun.

'hoi' zei ze een beetje verlegen.
ze keek naar het ding wat saphyra een auto noemde.
'hoe is deze plaats eigenlijk?' vroeg ze nieuwsgierig.
want ik kom uit het bos en daar heb je die auto's en die rare mensen niet' zei ze een beetje beschaamd. ze vond het stom dat ze niets van die dingen wist terwijl ze er eigenlijk naast woonden.

"Nou, iemand op het oog is misschien íetsjes overdreven..." Eigenlijk had ze nog geen enkele kater ontmoet, maar dat hoefde Saphyra niet te weten.
Ze schoot in de lach toen Simonella in elkaar dook van een auto. "Hoe lang leef je al op de straat dat je nog geen auto's kent?" vroeg ze nieuwsgierig, terwijl ze haar lach probeerde in te houden. "En deze plaats heet... uh, het park. Maar ik denk niet dat je daar iets wijzer uit wordt..."

[Omg, inspiratieloos ]

'ik euuh woon al 13 maanden hier buiten , maar ben nog nooit in de stad geweest ik ben namelijk opgegroeid in het bos. mijn moeder ging soms naar de stad om te zoeken naar eten in plaats van te jagen , maar dan nam ze ons niet mee' legde simonella uit.
ze lachte even en begon zich te wassen. dat had ze vandaag namelijk nog niet gedaan

(me too is ook inspi loos xD)

Ze wierp een blik naar Mormel die meer zei dan Saphyra had kunnen verwoorden: ''jaja, ik geloof er niets van.'' Met enkele moeite keerde ze zich terug naar het onderwerp van Simonella. 'Ze vraagt; Hoé is deze plek,' grijnsde ze naar Mormel. 'Deze plek is vies. Laten we het daar maar op houden,' zei ze terwijl ze haar muisgrijze kop weer naar Simonella draaide. 'Wil je overleven zul je moeten bedelen. of het je aanstaat of niet is verder je eigen probleem, maar als ik jou was zou ik het leven maar gewoon aannemen zoals het is.' Haar mening was dat je een jonkie er beter meteen bewust van kon maken dat het kattenbestaan hard was, zonder genade. Tenslotte waren ze maar een speldenprikje in deze grote stad. Ze glimlachte opnieuw bemoedigend naar de jonge poes alsof het niet haar bedoeling was geweest haar bang te maken. 'Maargoed. Ik wil je niet ontmoedigen, al kun je deze plek niet vergelijken met het bos.'

[arme jullie 8D]

ze luisterde naar Saphyra over haar uitleg over het park.
'aha..oke ' zei ze , ze snapte het , bedelen bij mesne , ebzovoorts.
bdankt. ze glimlachte even.

[ja ik weet het ,wij zijn gewoon zielig:(]