Verkenning

Alice' gele ogen opende zich, zoals gewoonlijk lag de pikzwarte huiskat opgekruld op een kussen op de bank. Ze duwde zichzelf omhoog in een staande houding en rekte zich uit, ze sprong lenig van het kussen op de grond en liep nog wat stram naar de deur. Haar eigenaren waren niet thuis, op vakantie en zo nu en dan kwam de buurvrouw langs om het eten te verschonen, normaal zou ze dat elke dag doen maar blijkbaar waren Alice' eigenaren iets té ver gegaan met de laatste ruzie. Ook was diegene die Alice nu verzorgde vergeten het kattenluik te sluiten, nooit mocht ze naar buiten. Met aarzelende stappen kroop ze door het kattenluik, haar vacht die glansde in de zon viel erg op, op het groene gras. Statig en haast met een dansje liep ze sierlijk door de tuin heen, ze sprong op een tafel en via de tafel op de schutting. Ze sprong van de schutting af en landen op de stoep, ze keek schuw om zich heen maar liep zelfverzekerd de stoep over. Ze keek bewonderend naar de wereld buiten het huis, ze was nog nooit buiten geweest. Was het zo groot, ze kreunde en ging zitten in de voortuin van de buurvrouw. Schuw keek ze de buurt, geen kat te bekennen. Onzeker bleef ze zitten terwijl ze haar aandacht vestigde op een kleine koolmees op het grasveld, zou het lukken om hem te pakken?

Iel, wat was die afgríjselijke zoete geur? Waar kwam het vandaan?
Mormel lag op een bankje heerlijk van de zon te genieten toen die zoete vlaag haar neus bereikte. Ze tilde haar kop van haar poten en speurde de omgeving af. Ze zag een paar eenden vechten, een opgeratste vuilniszak -daar kwam de geur zéker niet vandaan- en een huiskat. Dat moest het zijn.
Ze had niet altijd een hekel gehad aan zo'n geur, integendeel. Ze was zelf ook huiskat geweest. Maar sinds zij zelf niet meer van het verwende gevoel kon genieten, kon ze niet meer tegen katten die daar wel van konden genieten.
Hoe zou ze zelf ruiken? Daar had ze eigenlijk nog nooit over nagedacht. Waarschijnlijk zou dat poesje haar ruiken en beoordelen als een vuilniskat -wat ze ook was. Ze zuchtte en legde haar kop weer op haar poten.

Haar ogen speurde de omgeving nauwkeurig af, een geur drong haar neusgaten binnen. Niet van een huiskat, ze keek verstoord op want de geur vond ze zeker niet lekker. Ze wende haar gele ogen richting een kat op het bankje verder op, ze dacht diep na. Zal ze er naartoe gaan of zou ze rustig terug gaan naar haar huis, het was tijden geleden dat ze een kat had gesproken. Ze snoof en duwde zichzelf weer omhoog, lenig sprong ze over het tuinhekje. Haar blauwe halsbandje viel het meeste op, ze liep kalm over het veldje richting de poes op het bankje. Ze bleef er voor staan, ''Hoor jij niet op de vuilnisbelt?'' Snoof ze schamper en ze keek met een opgetrokken wenkbrauw laatdunkend naar de kat, wachtend op een reactie. Zelf kon ze niet bedenken waarom een straatkat hier in een nette buurt als dit zou komen, met keurig onderhouden gazons en bloemperken waar geen bloem langer of korter was dan de ander. Ze ging kalm zitten en keek met haar amberkleurige ogen richting de poes die nog steeds gewoon daar lag, ze rolde met haar ogen en snoof schamper.

"Hoor jij niet op de schoot van je baasje?" reageerde Mormel, waarna ze opkeek.
Was zij ook zo arrogant geweest toen ze nog een verwende poes was? Ze hoopte van niet, want ze kon het niet uitstaan! Ze hield haar kop een beetje schuin en wachtte op een antwoord. Ze vacht van de poes zag er perfect verzorgd uit: glanzend grijs, daar waren behoorlijk wat kammen doorheen gegaan. Haar vacht daarintegen was een beetje geklit. Ze verzorgde zichzelf zo goed mogelijk, maar als iemand anders het voor je deed... Hmm, ze kon het gevoel van vingers die zacht door je vacht glijden nog goed herinneren. Het was zo rustgevend, je had geen enkel probleem meer aan je kop. Dat was nu wel anders...

Haar ogen vernauwen zich en ze kijkt de kat schattend aan, een vals grijnsje siert haar mond nu die haar mondhoeken doet omkrullen. ''Alice.'' Stelt ze zichzelf voor en ze kijkt de kat aan, ze kan niet één reden bedenken waarom een vuile straatkat zoals zij in een keurige woonwijk als deze een reden heeft om hier te zijn. Ze trekt haar wenkbrauwen op en neemt de poes in zich op, Die kan een bad gebruiken. Gatver. Schiet er door haar hooft maar ze zegt het wijselijk niet hardop, haar staart gaat heel langzaam en gelijk heen en weer en ontspannen neemt ze de kat nog verder in zich op, Haar amberkleurige ogen staan haast spottend als ze de vlekken en de vieze vacht opmerkt,. ''Er bestaat zoiets als jezelf schoonmaken.'' Merkt ze op, en ze kijkt met een spottend grijnsje naar de poes.

"Mormel," stelde ze zichzelf voor. Dat was echt niet haar echte naam. Ze had een mooie naam gekregen toen ze als lief, schattig, poesje bij haar bazen in huis was komen wonen. Maar dat was zo lang geleden dat ze die vergeten was. Ze was eten gaan stelen bij een dikke man, die haar altijd uitschold voor 'MORMEL!'. Sindsdien was dat haar naam.
"Er bestaat zoiets als 'hou je smoel dicht of doe aardig'" Waarom deed die kat zo? Moest ze nou echt het ergste van zichzelf naar boven halen? Ze was een aardige poes, ze hielp als het gevraagd werd -als er iemand was om het te vragen- en ze kletste graag over de meest onzinnige dingen.

(Je vorige avatar vond ik poepiger :])

Ze keek mormel aan, En zo zie je er ook uit. Schoot er door haar hooft, terwijl ze mormel hardop herhaalde. Ze trok een wenkbrauw op, maar gaf geen antwoord. Ze grijnsde daarna, ''Kom jij van hier in de beurt ergens vandaan?'' Besloot ze terwijl ze ging zitten -eerst keek ze even of het gras wel schoon was- ze vouwde haar staart om haar achterhand en keek Mormel aan. Ze schatte mormel iets jonger dan zij, zo twee jaar jonger. Haar gedachten dwaalde af naar thuis, naar haar huis. Maar ergens vond ze het hier wel fijn, zo buiten en niet opgesloten. Ze keek Mormel even aan, ''Sorry dat ik zo reageerde.'' Zei ze op een toon alsof ze het eigenlijk niet wilde zeggen, ''Maar ik kom nooit buiten.'' Zei ze met een rood hooft, het interesseerde haar niet wat dat Mormel [Haha xD] wel niet zou denken als ze dit vertelde, maar ze kwam haar toch waarschijnlijk niet meer tegen als ze weer thuis was. Een kans om naar buiten te komen was bijna nihil.

[Dat had ik ook al. :'3]

"Ja, ik woon-de hier wat verderop, totdat ze verhuisden." Ze knikte in de richting waar haar huis stond. Ze liep er zo min mogelijk langs, zodat er zo min mogelijk herinneringen opgeroepen werden. Dat was nog best lastig, aangezien het afval hier soms ve-ruk-kelijk was. "Jij woont hier zeker aan de overk- nog nooit buiten geweest?!" Haar bek viel een stukje open. "Hoe kan het dat je niet kilo's zwaar bent? Je hebt je dagelijkse beweging nodig. Of is dat voor jou de trap op en neer rennen?" En toen bedacht ze dat ze ook nog even aardig terug moest doen. "Jaja, mij spijt het ook. NOG NOOIT BUITEN GEWEEST?!"

Daar was het. Het grijze muisje met de kleine staartje. Heerlijk en klaar om gegeten te worden. Alleen leefde het diertje nog en moest het nog gevangen worden. Mestaal geen probleem , maar vandaag moest het muisje weer zo nodig naar de woonwijk rennen. Mac ging liggen en keek aandachtig maar het muisje die rond keek. Hij sloop zo stil als het kon door het gras en met al zijn consecratie sloop hij weer wat dichterbij. De geur van het muisje was er , maar ook van twee andere katten. Hij wilde wel opkijken maar toen de muis klaar was met zich zelf schoon te maken sprong hij zo snel als hij kon naar het muisje. Met zijn klauwen had hij het arme beestje vast maar het kon geen kant meer op. Met z'n bek pakte hij het half dode muisje op en liep trots met zijn eten naar de kant van de twee katten die hij rook. Het waren twee poezen . de een rook veel te schoon en de andere rook veel beter. Nieuwsgierig liep hij dichterbij en keek hij naar hen en ving een deel van het gesprek op." wat nog nooit naar buiten" zij hij zo verbaast dat het muisje die intussen dood was gegaan, op de grond liet vallen. Mac keek snel naar het muisje en ging zitten.

simonella liep door de wijk en probeerde zo veel mogelijk mensen te ontwijken.
ze zag 3 katten zitten en bleef op ongeveer 5 meter afstand zitten , ze was namelijk heel erg verlegen

Ze keek met een veraste blik op toen Mormel zo uitbundig reageerde op haar info, ''Nee- Dan word mijn vacht vies.'' Zei ze met een vertrokken gezicht, ''En ze denken dat ik dan wegloop.'' Snoof ze, ze keek om zich heen. ''Het is zo slecht nog niet buiten.'' Giechelde ze, nu merkte ze de kat die erbij kwam op. De kater reageerde ook al op haar info, ''Ja.'' Zei ze met een schuldbewuste blik, ze ergerde zich opeens mateloos aan haar halsbandje. Ze besloot nog niet te vragen of iemand hem wilde af doen, eerst vertrouwen winnen. Zo gemakkelijk vertrouwden ze andere niet, ze bekeek de kater die erbij kwam. ''Alice.'' Mompelde ze om zich voor te stellen, ze keek zuchtend naar Mormel. ''Ik zou er alles voor over hebben om weg te zijn daar. Ik krijg niet eens te eten.'' Zuchten ze, ze bedacht nu opeens dat als ze daadwerkelijk er niet meer woonde aan een plek om te wonen. Waar moest ze heen? En waar moest ze eten halen? Misschien was huiskat zijn toch nog niet zo slecht? Schoot er door haar hooft, ze keek Mormel en de onbekende kater aan. ''Zijn jullie allemaal geen huiskatten?'' Vroeg ze gretig, ''Waar wonen jullie eigenlijk dan?'' Besloot ze want stiekem branden ze van nieuwsgierigheid.

"Owja, tuurlijk..." Mormel rolde met haar ogen de andere kant op. "Je vacht wordt dan vies..."
Ze wachtte even met antwoord geven, want zelf wist ze ook niet goed waar ze woonde. Overal en nergens, vooral op plekken waar geen huiskatten zijn. Hier kwam ze dan ook niet zo vaak. "Een beetje waar ik terecht kom, of als ik met iemand meeloop." De afgelopen nacht had ze héérlijk in een doorweekte kartonnen doos geslapen. Het was niet haar beste bed ooit geweest, maar het ging ermee door. Ze hoefte tenminste niet naar buiten als ze iets wilde drinken, het drinken drupte simpelweg naar beneden.

Mac keek naar d twee poezen. Hij glimlachde en bedacht zich net dat hij zich niet had voorgeselt"Wat ben ik weer dom ik heet mac een echte kat en geen huiskat"zij hij trots en ging wat beter zitten. Zijn oren gericht naar de twee en zijn ogen naar de muis. Hij luisterde goed wat ze zeiden en toen de zwarte huiskat wat vroeg keek hij op"M'n bijde ouders zijn wild en ik leef waar ik naar toe wil gaan. soms in het park of de ene keer in een oud huis, Soms heb ik geluk en staat er een bank of wat oude denkens"zij hij na een tijdje. Hij was zeker blij met z'n leven en wilde het voor geen goud inwisselen."als je zo nodig weg gaat kan ik je wat goede plekjes laten zien als je wilt"zij hij vrolijk . Normaal was hij wat stiller , maar hij vond het hier wel wat hebben en hij was zo vaak alleen dat hij prima wat kon praten met een paar andere katten

Het viel haar op dat niemand hier in de buurt een huiskat was, ze zuchten. ''Het enige wat ik wil is van deze irritante halsband af,'' Ze snoof diep en schudde met haar kop, ''Het stoort en het laat iedereen zien dat ik een huiskat ben, nu ik de weg naar buiten heb-'' Ze zweeg toen ze het bekende geluid van een cabrio hoorde, ze bleef stokstijf zitten. De auto reed gewoon langs en leek Alice niet op te merken, ze zuchtte. ''Nah- Ik kom voorlopig niet meer buiten, Ze hebben wel een kattenluik, maar die is altijd gesloten.'' Zuchten ze, ''Misschien zie ik jullie nog wel weer?'' Zei ze met een vragende ondertoon, met tegenzin liep ze terug naar de schutting. Maar erop komen was moeilijker dan gedacht, ze klom nooit op schuttingen of iets dergelijks. ''Fijn.'' Mompelde ze, ze liep behoedzaam terug naar Mac&Mormel. ''Ik kan nog wachten.'' Zei ze met een triomfantelijke schittering in haar gele amberkleurige ogen, ''Waar slaap jij dus zoal Mac?'' Besloot ze met een flauw grijnsje. De stemming die ze eerst had gehad was nu compleet weg, de vrijheid lachte haar tegemoet.

Mormel keek verbaasd naar de kater die zichzelf wel héél uitbundig voorstelde. "Phoe, dat is wel érg overdreven. Alsof Alice geen echte kat is..." Oke, misschien had ze het wat minder op kakkers, maar ze wist zeker dat als zij ook buiten zou gaan leven ze een geweldige vriendin kon worden. Deze kater -Mac- had gewoon last van een veel te groot ego. Hij was wel érg trots dat zijn ouders wilde katten waren...
"Ook hallo, trouwens," mompelde ze. De kater had duidelijk alleen aandacht voor Alice, een goedverzorgde poes met wie hij wat kon beleven. Tenminste, dat idee had ze.
Ging Alice nou naar huis? Fijn, dan zat ze alleen opgescheept met dat stuk ego.
Ow, ze kwam weer terug en ze ging uitbundig een gesprek aan met Ego. Erg prettig...

mac keek naar Alice em grijndsde. Hij stond op en luisterde wat ze zij. Dus ze wilde er van af. Meschien kon hij daar mee helpen , maar ze moesten uitkijken dat ze haar niet zouden gaan wurgen. Mac had ooit eens een kat gezien die zich zelf prongelijk had opgehngen door zo'n stomme ding. Elke keer als die daar aan dacht kreeg hij de kriebles. Toen er een auto voorbij reed schrok mac zo dat hij een stap dichter bij de schutting ging staan en z'n staart dik werdt. Gellukig bracht Alice een oplossing om weer te onstappen. Blijkbaar was het haar niet gelukt om de schutting op te springen."gezellig"zij hij vrolijk en hij keek rond. hij had een hekel aan auto's. klein of groot het was gewoon vervelend.Toen de zwarte poes was zei keek hij naar haar"overal"zij hij en keek naar Mormel."oja meschien kunnen we wel jou halsband loskrijgen, maar hoe?"vroeg hij aan bijde. Mac keek hoe mormel naar Alie keek en hij stond op en liep naar zijn muis. "wilt iemand een hapje/"vroeg hij en ging er voor zitten. Zijn staart over zijn poten heen

Ze keek Mormel met een opgetrokken wenkbrauw aan, maar zei niets. Ze bekeek Mac eens goed, eindelijk een gesprek met een kat die wel vriendelijk kon doen. Ze rolde even met haar ogen, om daarna te zuchtte. Waar moest ze vannacht slapen? Als ze terug ging, dan wist ze wel wat er ging gebeuren. ''Weten jullie een plek om te slapen vannacht?'' Vroeg ze terwijl het schaamrood over haar kop trok, [Bij wijze van spreken dan ] ze krapte even een tel aan de zijkant van haar nek waar het blauwe halsbandje schuurde. Ze wachten geduldig op antwoord en bedacht waar ze straks naartoe moest, misschien moest ze zichzelf eens minder wassen. Een beetje vuil was niet erg, zei de kat van de buren altijd. Maar sinds die een vlek maakte op Alice' vacht stonden Alice' eigenaren erop dat die kat de deur uit ging, ''Nitwits.'' Zei ze hardop, ze keek op toen ze Mac&Mormel zag kijken. ''Mijn baasjes, ze kunnen echt niet tegen vuil.'' Verzuchten ze. Ze verstarde toen Mac aan haar halsband begon te knagen, ze sprong op met een dikke staart. ''Ehm-'' Snoof ze en ze keek hem afkeurend aan, ''Ik weet wel hoe ik hem af kan krijgen,'' Loog ze, ''Nee bedankt.'' Sloeg ze wijselijk af, hoe konden katten die bron van ziektes en viezigheid eten. Met een afkeurend gezicht keek ze er naar, ze zag Mormel's laatdunkende uitdrukking niet.