Just me

Toboe loopt tussen het vuil door. Hij kijkt wat schichtig rond zich, en komt dan tot de conclusie om wat te gaan eten. Hij zoekt wat tussen het vuil, en komt tonijn tegen. Het doosje was scherp, en elke keer haalde hij zijn neus open. Toch probeerde hij verder te gaan zodat hij toch iets te eten had. Hij keek om zich heen of er geen andere katten of poezen aan kwamen, en daar was hij wel blij mee. Hij at de tonijn op, en liep verder over de vuilnisbelt. Hij vond het altijd smerig hier, maar hij had tenminste iets te eten. Hij sprong over een oude bank en ging liggen. Hij rekte zich uit 'Hehe, dat was lekker' grijnsde hij. Hij hoorde wat andere beesten, dus keek hij schichtig omhoog. Maar hij zag voor de rest niks. Hij miauwde kwaad. 'Wie is daar?'. Hij keek om zich heen. 'Wie ben je en wat kom je doen? Laat je zien!' zei hij snauwend.

Verbaasd stak Mormel haar kop uit een pastic zak. "Ja, wat?" riep ze naar de grote, rode kater. Had ze wat fout gedaan? Dit was toch zeker niet zíjn gebied? Ze moest zelf ook aan haar voedsel komen en de vuilnisbuilt was daar een perfecte plek voor. Het voedsel was er niet in een vijfsterren restaurant gemaakt, maar het was best te vreten. "Wat is er?" vroeg ze nog een keer.
Ze likte over haar neus en proefde de vette smaak van een weggegooide hamburger met ketchup. Hmm, heerlijk was dat. Zonde dat de mensen die weggooiden.

Hij staarde haar aan. 'Ow, jij bent het maar' zei hij gapend. 'Ik dacht dat je een mens was' grijnsde hij. 'Sorry voor het storen van je eten'. Hij rekte zich uit, en rolde zich daarna weer op in de stoel. Hij knorde. Dit was heerlijk. Hij rekte zich uit, en ging maar op zijn rug liggen. 'Wat is je naam?' vroeg hij nieuwsgierig aan de poes. Hij keek haar vrolijk aan, en sprong soepel van de stoel en kwam voor haar te staan. Hij was een stuk groter dan haar, maar hij kwam dan ook van grote katten af. Hij grijnsde naar haar. 'Je ruikt naar de mens' zei hij na een tijdje.

(Sorry, ik was even snel eten :])

Langzaam knikte Mormel. "Oke, is niet erg," zei ze en ze grijnsde breed. Ze draaide zich om en ging verder met van de hamburger eten, tot de kater weer tegen haar begon te praten. Ze pakte het broodje op en legde het uit de plastic zak, zodat ze kon eten en tegelijkertijd de kater kon aankijken. "Ik ben Mormel," stelde ze zich voor. Ze likte aan het broodje. "Jij?"
Ze deinsde een beetje achteruit toen hij dichterbij kwam. Hij was nog veel groter dan hij vn een afstandje had geleken. Maar hij was geen bedreiging, dus ze kroop snel weer terug naar haar happie.
Rook ze naar mens? Nog steeds? Nee, dat kon niet. Ze was al maande niet meer in de buurt geweest van mensen... "Ja, ik ben een kakker geweest, maar dat was maanden terug. Knap dat je dat nog kan ruiken."

'Ja ik heb een sterke neus' grijnsde hij. Hij zag dat ze een beetje schrok, maar gewoon verder ging eten. Hij grijnsde hij. Hij ging zitten en sloeg zijn staart rond zich. 'Ag ja, ik ben nooit zo'n mensen liefhebber geweest, de meeste kinderen kunnen we aardig zijn, maar de grote slaan je meestal alleen maar'snauwde hij. Hij keek haar grijnzend aan. 'Leuke naam trouwens Mormel, mijn naam is Toboe je spreekt het uit als Toboaj' zei hij trots. Hij keek naar de lucht. 'Het zal zo wel weer gaan regenen' zei hij bedenkelijk. 'Neem je hapje maar mee, dan kan je bij mijn holletje komen' grijnsde hij. 'Ten minste als je dat wilt' voegde hij er snel aan toe.

Ja, hij móest wel een sterke neus hebben. Anders had hij het nooit kunnen ruiken.
"Ze zijn anders dan je denkt. Tenminste, als je een goed gezin treft. Die van mij waren aardig, ze verzorgden me, gaven me eten, legden me ongelofelijk in de watten... Het is een luizenleven," vertelde ze. "Maar natuurlijk zijn er ook minder fijne gezinnen," moest ze toegeven.
Ze keek naar de lucht. Die begon inderdaad behoorlijk grijs te worden. Kon ze Toboe vertrouwen en zou ze met hem meegaan? Ach, het leek haar een aardige knakker. En zolang hij niet haar hapje af zou pakken zou ze zich prima vermaken. Dus ze knikte en nam de hamburger in haar bek. Ze liep naar hem toe en ging naast hem staan. "Wbwaar?" vroeg ze nieuwsgierig.

Hij grijnsde naar haar dat Mormel hem vertrouwde. 'Volg me maar' grijnsde hij, en liep voor op. Net iets verder van de vuilnisbelt stond een boom. In de boom was een groot gat er onder, en Toboe liep het gat in. Hij ging in een hoekje liggen, en wachtte totdat Mormel kwam. Hij rekte zich uit en pakte een visje die hij de vorige dag had gevangen, en begon er aan de knagen. Nog geen 5 minuten later begon het te onweren en heel hard te regenen. Hij grijnsde. 'Was het toch goed om mee te gaan' grijnsde hij naar Mormel. 'Maar waarom ben je dan weggelopen?' vroeg hij aan haar, en keek haar vragend aan. 'Ik bedoel je zei toch dat er mensen zijn die lief waren, en van jou verhaal moet het wel zijn dat jou baasjes aardig waren, wat is er dan gebeurd dat je bij ze wegging?' vroeg hij nieuwsgierig. Zijn verhaal was makkelijk. Hij wou geen luizenleven, hij wou uit op Avondtuur, en zeker geen huishoudelijke regels aan horen. Niet op de tafel, die heb ik net schoon gemaakt, niet op de stoel want je verhaard. Dat haatte hij zo.

[Poep, mn onderschrift doet het niet meer. ]

Mormel voelde de eerste spetters al naar beneden vallen, dus ze liep snel achter Toboe aan. En vlak nadat ze veilig in het gat onder boom stond, hoorde ze een enorme knal en zag gelijk daar achteraan een felle lichtflits. "Uhu," piepte ze geschrokken. Ze was inderdaad behoorlijk blij dat ze met hem mee was gegaan, anders had ze nu moeten schuilen in een plastic zak - niet echt confortabel.
"Nou," begon ze, "ik ben niet echt weggegaan. Ik weet niet precies hoe het kwam, maar we gingen verhuizen. Plots waren ze weg en ik was achtergelaten. Het is een wazige plek in m'n herinnering, ik heb geen idee hoe het heeft kunnen gebeuren, want ze hielden echt van me."

'Raar' zei Toboe wazig. Hij keek naar buiten, en met de minuut werd de onweer erger. Hij stond op en keek naar buiten. 'Ik vind die flitsen altijd zo gaaf' grijnsde hij. 'Wat vind jij daar van?' vroeg hij en hij keek achter om naar Mormel. 'Als je wil slapen of liggen moet je daar maar liggen' hij keek naar een soort rare kussen. 'Het is een schuim kussen, en ligt best lekker' grijnsde hij. 'Ook wel warm, zeker nu omdat het buiten stervens koud wordt' lachte hij. Hij schudde zijn vacht uit, en ging naast het schuim liggen en at verder van de vis.

[ Das irritant XD ]

Mira liep moeizaam tussen het vuil. Harde windvlagen en grote regendruppels bellemerde haar uitzicht. Een aantal keer werd ze bijna weggeblazen. Voor zo'n klein poesje was het eigenlijk hgeen doen om in zo'n storm rond te lopen. Was ze nu maar in haar holletje gebleven. Ze rook twee andere katten. Waarschijnlijk al wat ouder dan haar. Zou ze naar hen toe gaan? Misschien was dat beter dan nu omkeren en weer dat hele eind naar haar eigen plekje te lopen. In de verte zag ze een grote boom staan. Zouden ze daar zijn? Met haar laatste beetje kracht liep ze naar de boom toe. Ze zag de twee katten in een droog hollotje zitten. Zou ze erbij migen? Ze liep wat dichterbij. Ze was ondertussen helemaal doorweekt en ze zag er eigenlijk bet zielig uit. 'Mag ik erbij?' vroeg ze met een klein piepstemmetje.

Toboe rekte zich uit. De vis was best lekker vond hij. Maar de geur van natte kat vulde zijn neus gaten. Mormel was verder gaan eten aan haar hamburger, en lag nu in een hoekje. Ineens zag hij een donkere gedaante. Toen de bliksemflits het kleine katje verlichte glimlachte hij lief naar haar. Hij stond op. Hij was zo ongeveer een kwart groter dan zij dus was hij heel groot vergeleken met het kleine poesje voor hem. Hij keek haar aan. 'Hallo kleintje' grijnsde hij. 'Tuurlijk mag je er bij komen zitten' glimlachte hij. 'Een kater die een klein hopeloos kleintje buiten laat staan terwijl het regend en stormd, is gewoon sneu' grijnsde hij. 'Ga daar maar liggen, ik ga wel iets te eten halen' grijnsde hij. Hij sprong op en rende naar buiten op zoek voor iets te eten voor het kleine katje.

'Dankje' zei ze en ze glimlachte naar de kater. Ze ging het holletje binnen en ging liggen. Haar natte vacht voelde niet lekker aan. Ze ging weer zitten en likte haar zo goed als mogelijk schoon. Dat voelde toch wat fijner. Ze keek naar de andere poes die een hamburger op zat te eten. Zij had nog niks tegen haar gezegd. Beetje verlegen misschien? Dat verhaal kende ze wel. Zelf was ze ook heel verlegen. Het was nog heel wat geweest om te vragen of ze erbij mocht. Ze zuchtte tevreden en keek naar de kater die wat te eten aan het halen was. Dat was vast niet zo moeilijk hier. Rommel en etensresten genoeg. Ze ging liggen en keek naar buiten. Het stormde nu echt heel erg en ze zou blij zijn als de kat terug zou zijn. Niet voor het eten, maar om zijn veiligheid. Ze was nog maar 2 maanden, maar dat begreep ze maar al te goed.

Donder sloeg in huizen, tornado's waren er nog net niet, maar dat zou Toboe niets verbazen als ze er zo wel zouden zijn. Hij keek naar de lucht, die met de minuut donkerder werd. Hij miauwde even kort, en rende weer verder. Hij was een heel end gerent naar de stad toe. Hij vond dat de kleine wel iets goeds te eten moest hebben. Toen hij eenmaal in de stad was, zocht hij een kraampje. In de verte zag hij een hotdog kraam. Hij grijnsde. Hij rende erop af, maar ineens hoorde hij een hond blaffen. 'Heey rot kat! Ga is van mijn territorium af!' schreeuwde hij. Toboe grijnsde van oor tot oor. 'Heey spike, alles goed?' snauwde hij terug. Hij rende verder, sprong op het karretje, zodat de boel omver viel. De man vloekte alles bij elkaar. Meerdere katten kwamen uit straten rennen en hapte hier en daar in hotdogs. Toboe blaasde naar alle katten, duwde gauw een boel in een plastic zak en rende er mee weg. Hij grijnsde van oor tot oor. Het was hem gelukt. Toboe rende zo hard hij kon weer terug. Hij vond de mensen maar raar. Wie gaat er nu hotdogs buiten verkopen als het zo stormde? Het zal wel weer aan hem liggen dacht hij. Hij kwam terug, en legde de plastic zak neer. 'Kijk is kleintje' grijnsde hij. 'Een delux eten voor een mooi poejse als jij' zei hij grijnzend. Hij ging zitten, pakte er 1 hotdog uit en begon er op de kauwen. Hij rekte zich uit. De dag was lang geweest. De dagen waren langer dan voorheen vond hij. Het was langer licht, maar de donkere wolken lieten te weinig zon licht binnen, dus was het voor hem net nacht. Hij liep de vuilnisbelt op. Het was zo ingeveer 5 uur, dus de vrachtwagens kwamer weer vracht leveren. Toboe zag zijn grote vriend binnen wandelen. 'Heey Toboe' grijnsde de man. 'Heey vriendje ik heb iets voor je misschien dat je wel leuk gaat vinden' voegde de man er enthousiast aan. Hij haalde een oude katten mand uit zijn wagen. 'Wat zou je er van zeggen als ik deze is schoon spoot, hem droog en aan jou doneer he?' vroeg hij grijnzend. Toboe keek hem grijnzend terug aan en miauwde dankbaar naar hem. De mand grijnsde weer. 'Mooi, dan ga ik nu aan de slag'. De man liep weg met de mand en begon aan zijn karweitje. Toboe liep vrolijk mee, en keek naar wat de man aan het doen was. Toen de mand klaar was, sleepte Toboe de mand mee naar zijn holletje. Hij legte hem in een goeie plek neer, en rolde zich op in de mand. 'He,he, even lekker uit rusten van de langste dag van mijn leven' zei hij gapend.

Het wachten duurde lang en haar maag begon steeds harder te knorren. Maar dat kon haar niets schelen. Als Toboe maar terug zou komen. Ze stond op en rekte zich uit. Ze liep naar het randje van het hol zodat ze meer zicht had. Een paar minuutjes later zag ze de kat aan komen lopen. Hij had een plastic tas mee. Zat daar het eten in? Ze miauwde opgelucht toen hij binnen was. ze zag hoe hij begon te eten en nam er zelf ook één. Even later kwam er opeens een man. Ze schrok zich helemaal kapot van het grote, donkere gedaante. Ze zag dat Toboe naar hem toe liep. Ze zat verscholen in een hoekje toe te kijken. Ze zag dat de man een rieten mand tevoorschijn haalde. Dat kende ze nog wel van vroeger. Zij had er samen met haar oudere broer en haar zusjes ook één gehad. Toen de man wegging liep ze naar haar worstje. Opgelucht begon ze weer te eten. Na dat worstje nam ze er nog één. Dit was veel beter dan een vogeltje uit de vrije natuur. Ze had nu twee worstjes op en haar kleine maag zat nu vol. Ze likte haar bekkie af en kroop in een lekker warm hoekje. Ze gaapte en sloot haar ogen. Dit was ook voor haar een lange dag geweest, en ze was dus helemaal op. Langzaam zakte ze weg in een droomloze slaap.

Toboe gaapte lang. Hij was ook uitgeput. Maar hij had een taak vanacht. Opletten op de 2 andere katten. Hij rekte zich uit, en ging weer voor het hol zitten. Het was gestopt met stormen. Het mieserde alleen een beetje. Hij glimlachte naar de zon die al op kwam. Hij had helemaal niet geslapen deze nacht, maar dat deed hij wel vaker niet. Hij rekte zich uit, tot hij krak hoorde. 'He, dat zit gelijk weer goed'. Toboe liep het hol uit, op zoek naar wat te eten. Hij sprong de nieuwe vuilnis zakken in, en kwam met een tonijnbakje tevoorschijn, en maakte het open met zijn vlijm scherpe tanden. Hij vrat ze in 1 keer op, en ging weer op zoek naar iets eetbaars. 'Hm, ik krijg dorst van al dat zout'. Hij sprong ui de vuilnis zak en liep naar een beekje verder op, en begon eruit te drinken. Hij keek op. Hij had ooit wel eens naar het bos gewilt, maar dan moest hij zo ververhuizen, en hij had het hier ook naar zijn zin, in zijn grote holle boom.