Donker&Kil

Met snelle gelijkmatige passen sprinten de kater tussen en langs de benen van alle mensen door, mensen schrokken en sprongen gouw opzij. Hij rende recht op de viskraam af, hij was groter dan andere katten en verwilderd. Mensen schrokken door zijn afmeting, hij liet een soort grommende klank horen en sprong op de bak met tonijn,. Hij griste twee tegelijk weg en sprong van de ton met vis af, hij sprinten snel weg en hoorde nog een boze mannenstem roepen. ''Verveleden Rotkat!'' Schreeuwden hij, hij negeerde het simpelweg en schoot een steegje in. Daar ging hij op zijn gemak op een grote vuilniscontainer eten, hij sloeg geen aandacht op de katten die op de vislucht afkwamen. Als ze er waren en Volturi ontdekte maakte ze zich gauw weer uit de voeten, hij knabbelde nog aan zijn eerste vis toen de zoveelste vreemde geur zijn neusgat binnendrong. Hij richtte zich op en spande zijn spieren en keek naar de gedaante die verscheen, en dichterbij kwam.

Ayame liep langzaam vooruit ze volgde de visgeur maar er was een anderer kat bij ze keek de kater aan en was dan ook niet verplan eten de gaan stelen van een kater. Ze kwam steeds dichterbij toen de kater haar in het zicht kon krijgen stopte ze en likte haar lippen af ze had wel trek in vis maar aan haar houding kon je zien dat ze niet van plan was te stelen of aante vallen. Ze snoof even kort en smakte weer een beetje en dacht over de smaak van vis na die heerlijke geur trok je helemaal mee zelfs als je al een volle buik had als Ayame. Ze wachten af op de reactie van de kater hij had mooie aftekeningen en mooie oranje ogen die ook een beetje geel leken. Ze keek met haar grote katten ogen de grote kater aan hij was zeker groter dan de meeste katten die ze hier had gezien. Haar ogen stonden niet als spleetjes maar ook niet rondjes nog eens likte ze haar lippen smakelijk af en wachten op de reactie van de kater hij zag er niet uit als een katje van hoi wat mooi ben jij nee daar leek hij niet op en hij was de grootste kat die Ayame hier en ooit in haar leven had gezien.

De lichtgrijze, lange, en hevig bewegende staart van de muis in haar bek gaf haar het gevoel alsof het zijn eigen leventje leidde. Ze grijnsde lichtjes terwijl karmozijnrood bloed langs haar tanden over het kleine muizenlichaampje sijpelde. Nog één keer klemde ze haar kaken iets verder naar elkaar toe, waarna het lijkje roerloos in haar bek bleef hangen. Een kat moest toch eten. Met een licht wiebelende achterhand, en met haar staart hoog geheven, keek ze zoekend om zich heen naar een rustig plekje waar ze haar avondmaal ongestoord kon verslinden. In plaats daarvan verschenen er opeens twee katten in het zicht. Met de levenloze muis nog in haar bek sprong ze op de container en voegde ze zich bij hun. 'Jów. Ik stoor toch hopelijk niet?' Kalmpjes ging ze erbij liggen en sloeg de twee gade. De een was groot en had een sluwe blik in zijn ogen, de ander was rood en... - Hé, dat was Ayame. 'Gegroet Ayame.' Glimlachte ze de rooie vriendelijk toe.

Toen er geen reactie kwam van de poes die aankwam lopen en hem aanstaarde ging hij gewoon door met eten, poezen viel hij niet aan. Hij vond het gestaar een beetje irritant worden, ''Heb ik iets van je aan?'' Snoof hij schamper en hij at door, blijkbaar aan Ayame's ogen te zien en hoe ze hem in zich op nam vond hij haar groot. Hij zuchtte, Niet weer zo eentje. Het was haast een gewoonte geworden, hij schatte de kat zo een jaar jonger. Hij had de vis nog in zijn bek, hij smeet hem terug op de container en keek naar beneden toen hij recht voor haar ging staan. Hij zag haar verstijven, hij reageerde er niet echt op. ''Wat is je doel hier?'' Vroeg hij verveelt en hij rolde met zijn ogen, hij draaide om en sprong weer terug naar de container. Hij ging weer zitten en bekeek Amaye kritisch, maar hij zei niets. Hij merkte een andere kat op, die hem vriendelijk begroeten. Een rilling liep over zijn rug, Tss... Goedzakjes. Schoot er door zijn hooft.

Ayame schrok maar liet het niet merken toen ineens de kat voor hem zat. Ze zwiepte met haar staart naar Saphyra als teken dat ze ook hoi terug zei dat wist alleen Saphyra. Ayame hoorde een vraag van de kater hij rolde met zijn ogen zag Amiya. En ze gaf antwoord: "Ik kwam langs en rook vis" zei ze nu wat droog ze liet merken dat ze niet altijd een goedzakje was maar vond dat vaak er moeilijk. Ze keek de kater wat serieuser aan en bekeek hem van top tot teen hij was zeker erg groot maar ze negeerde het al gauw. Ze wist dat Saphyra erwas en ze had dat al laten merken maar alleen Saphyra kende die begroeting van Ayame. Ze keek naar om haar ogen stonden nogal kill en droog toen keek ze weer naar Volturi en keek hem ook erg kill aan ze stond stil en wachten op reactie van Volturi en Saphyra. Haar ogen flitsten wat heen en weer en keken alle kanten op zonder dat ze erbij na dacht. Haar stem klonk ook niet heel vriendelijk maar wat killer ze had door dat de kater geen goedzakje was als zij nou ze was het.

[Amiya... ?]

Ze grijnsde lichtjes door de verwarrende manier waarop de twee met elkaar omgingen. De vreemde "hoi" wist ze echter wel te vertalen, en bewoog voor een kort moment haar staart wat omhoog. Een originele begroeting, vond ze zelf, maar toch redelijk vaag. Ze had de rooie poes één keer eerder op de markt ontmoet, verder nooit.
Het was komisch om te zien hoe Ayame zich uit de benarde situatie probeerde te bevrijden, en ze besloot haar maar te hulp te schieten. 'Toe, laat die poes.' Grijnsde ze terwijl ze opstond en naast Ayame plaatsnam. 'En je hoeft niet zo het "beest" uit te hangen.' Voegde ze er scherp aan toe met een duidelijke nadruk op beest. Ze snoof hooghartig en strekte haar korte nek. Haar haviksgele ogen voortdurend op de bruine kat gericht.

Een grijns sierde zijn mondhoeken, en hij lachte. ''Je hoeft me niet te zeggen wat ik wel en niet moet doen.'' Zei hij met een toon waar je leedvermaak in kon ontdekken, hij ging weer kalm liggen en at verder aan de vis. Hij had tenminste een afdruk nagelaten op de rode poes, hij grijnsde flauwtjes. ''Wat is er? Nog nooit een wilde kater gezien?'' Vroeg hij aan Ayame, de toon die leedvermaak uitdrukte kon je goed horen. Zijn staart ging heel langzaam heen en weer terwijl hij de graat van de vis er moeiteloos uit trok en kalm begon te eten, zo slecht was de vis nog niet. En veel mensen doken spontaan opzij als ze hem zagen aankomen, maar hij wist dat er op een gegeven moment een einde kwam aan de pret. Mensen kwamen met jachtgeweren, en rotjes en zelfs de dierenvangers lieten ze komen. Maar voor die tijd was hij altijd allang en breed weg, zoals altijd.

[Oeps in de war. x) Ik bedoel Ayame, x3]

'Dat kan ik wel, sterker nog: Dat héb ik al gedaan. Of je het doet is jouw zaak.' Bitste ze net zo hard weer terug. Ondanks Ayame ouder was, ging ze toch beschermend tussen hen in staan - Saphyra was duidelijk dominanter ingesteld - als een barrière tussen de bruine en de rooie, en negeerde zijn onbeleefde opmerking. Met een lichtjes fronsend gezicht keek ze toe hoe de kater de vis verslond. Arme vis. Niet omdat het dood was, maar omdat híj eraan zat. Normaal had ze niets tegen katers, en kon ze het goed met hen vinden. Maar déze leek niets meer dan een keffertje, schreeuwend om aandacht.

[Neuh..heu, Ayame zei Amiya, in plaats van Ayame. Dat was verwarrend :"D]

Ayame hief haar hoofd snel weer op ze was een beetje in gedachten verzonken en nog wat in de war. Haar blauw, groene ogen glommen maar een beetje aangezien hier nergens licht te bekennen was. Ayame draaide haar hoofd opzij en keek naar de donkerheid in de verte het was donker en bijna geen licht kwam hier naar binnen dat ergerde haar niet zo veel maar die bruine kater dus nogal wel. Ze keek de kater aan en legde haar oren wat platter zonder teken van aanvallen erin. Haar rode vacht glom niet meer in deze donkere steeg en haar ogen ook niet bepaald veel meer, waarschijnlijk leek ze daarom zo kill en duivels. Ze hield haar schouders op en keek weer naar die kater die verder at.