Een luilekker bestaan.

Al vanaf de eerste keer dat het vrouwtjesmens Feliz zag klikte het al tussen hun. Feliz was totaal niet dik toen hij in het asiel leefde, maar dat veranderde algauw toen hij bij zijn mens introk. Ze gaf hem allemaal lekker voer, een zachte mand, een deken voor de verwarming en hij mocht zelfs op de bank en het bed!
Algauw was Feliz lui geworden en kreeg weinig lichaamsbeweging meer. Nu is hij een dikke, rode kater die meestal voor de buurtwinkel ligt te zonnen. Daar werkte namelijk de dochter van het vrouwtjesmens.

"Feliz! Je hapjes zijn klaar!" werd er naar boven geroepen. Feliz sprong van het bed af, rekte zich uit en sjokte de trap af. Daarna ging hij richting de keuken, waar het vrouwtjesmens zijn eten al had neergezet en inmiddels druk bezig was de borden af te wassen. Feliz genoot van zijn eten, ze had stukjes makreel door zijn kattenvoer gedaan!

Nadat Feliz zijn eten ophad en zichzelf een grondige wasbeurt had gegeven, sjokte hij het huis uit via het kattenluik, zocht zijn uitweg naar de straat en liep door naar de buurtwinkel van het vrouwtjesmens haar dochter. Eens kijken of daar nog wat te halen viel.

O MIJN GOD! riep Mormel bijna verschrikt uit. Ze zat op haar ondertussen bekende bankje een beetje voor zich uit te storen, tot er een enorme fatsige kater uit een huis kwam lopen. Haar ogen stonden groot en haar ogen draaide mee naar de richting waar de kat liep - niet dat dat snel ging....
Langzaam begon ze te grinniken. Zij had zelf een slank lichaam en liep gemakkelijk, ze vroeg zich af hoe het zou voelen als je zo... aan de dikke kant was. Bij elke stap drilden de vetrollen na, en Mormel begon steeds harder te grinniken. En op het moment dat ze zich echt niet meer in kon houden, keek ze de andere kant op en deed ze alsof ze moest lachen om de vechtende eenden.

Ayame spitste haar oren toen ze een kattenluikje hoorde open gaan het was een kat die ze al eerder had gezien door het raam ze zat namenlijk op de vensterbank. Ze volgde de dikke rode kater hij was niet te dik maar ook niet bepaald zo dun meer zoals Ayame verwacht had. Ze voglde de geur van de kater en stopte toen hij bij een soort buurwinkel stond. Ze miauwde naar de kat: "Hé leef je" vroeg ze om hem te plagen een beetje snel verstopten Ayame zich achter het fietsenrek waar de kat haar bijna niet zou kunnen zien als alles goed ging. Ze hield de kater goed in de gaten enzo affentoe likte ze haar pootjes of staart af ze zag eruit als een huiskat maar ze was een zwerf kat waar je niet mee moest spotten maar ze was wel erg vriendelijk. Ze kwam te voorschijn en showde haar rode vacht ze glom als een huiskat en had niks van een zwerver terwijl ze dat wel was. "Sorry voor daar net" zei ze en showde haar slanke rode lichaam weer dit vond ze altijd een leuk spelletjes bij huiskatten de katers waren ze had hem al een paar dagen gevolcht maar had vandaag besloten zich zelf voortestellen. Haar groen blauwe ogen twinkelde in het zonlicht ze vond het niet bepaald fijn met al die mensen die ze toch gewend was geraakt de laatste paar dagen.

Toen Feliz het bankje aan de waterkant zag, zag hij er een poes liggen die moest lachen om de vechtende eenden. Tss, waarom dom gaan lachen? Als Feliz het lichaam van die kat had zou hij er al láng een gevangen hebben, eenden smaakten goed.

Feliz' vacht zag er nog wat 'vierkant' uit doordat hij net door het kattenluik was gegaan, zijn vettige lichaam had er amper doorheen gepast, maar hij was vastberaden om te gaan bietsen bij het buurtwinkeltje. En voor eten deed hij álles.

"Hey, waarom vang je er niet één?" vroeg Felis dan nonchalant toen hij bij het bankje voorbij kwam. Zijn stem klonk een nogal hol, zwaar en simpel, net als zijn uiterlijk. Arme Feliz kon er helaas zelf weinig aan doen..

(Oeps, Ayame kwam ertussen Maar ik moet nu gaan :'))

Mormel perste haar kaken op elkaar om niet in lachen uit te barsten. ZIJN STEM! WHAHAHA! Het paste helemaal bij zijn bouw: een lage bas en de woorden langzaam uitgesproken. Heerlijk.
Langzaam blies ze haar adem uit om niet weer in de lach te schieten. En toen ze zeker wist dat ze zonder te gieren kon reageren, deed ze dat. "Goed idee. Zou je ook een hapje willen?" Ze sprong van het bankje af en liep zonder op antwoord te wachten naar de eenden toe.
(...)
Met een heerlijk mals eendje kwam ze terug gelopen. Ze had de nek vast in haar bek en er drupte wat rood bloed langs zijn nek. Het rook heerlijk. Ze ging voor Dikkert zitten en legde de eend tussen hun in. Ze wachtte niet tot Dikkert besloot te beginnen met eten en zette zelf haar tanden in het malse vlees. Ze scheurde een stukje af en begon dat naast de maaltijd op te eten.

Glowingstar spitste haar oren. Wat rook ze nou, wie had er een maaltijd? Niewsgierig keek ze om zich heen. Misschie waren de anderen wel bereid met haar te delen. Glowingstar was net nieuw in de wijk en wou graag vrienden maken. 'Hmm, ik moet dan ook wel iets voor hen te bieden hebben', dacht ze. Ze ging op jacht naar eten om te delen met haar buurtgenoten