Buiten het asiel

Het was hier gevaarlijk en Mormel wist ook niet waarom ze zich hier begaf. Het stonk er, dus naast de enorme angst die ze met zich meedroeg kon ze hier amper ademhalen.
Voor haar lag het grote, grijsmetalen gebouw waar de meest erge verhalen over rondgingen. Je kwam hier als een totaal andere kat naar buiten, je was nooit meer hetzelfde. Hier zorgde ze ervoor dat je geen kleintjes meer kon krijgen - de klootzakken.
Mormel zat tussen de bosjes en keek tussen de beregende bladeren door naar het gebouw. Het zag er triest uit, heel toepasselijk. Hoe zou het er binnen uitzien? Zou zouden ze er hokken hebben waar ze je in opsloten? Zouden die hokken groot zijn? Hóe zouden ze ervoor zorgen dat je geen kleintjes meer kon krijgen?
Ze was zo in gedachte verzonken dat ze bijna opsprong toen ze geritsel naast zich hoorde.

Van achteren rees een schaduw op. Een stevige man van middelbare leeftijd die bij het asiel werkte. 'Arm zwerfpoesje', fluisterde hij met zijn zware stem. Deze kat was wel erg verwilderd. Misschien kon hij haar nog een plaatsje bieden.
'Rennen', zei Glow; 'Rennen, anders vangt hij je!', Glow kende deze man amper maar hij rook naar onheil!

"Huh?!" Mormel keek geschrokken op, eerst van de poes daarna naar de dikke man. Ze zag zijn mollige hand dichter naar haar nek gaan, zodat hij haar op kon pakken. Ze blies kwaad en kroop ineen, maar de man bleef dichterbij komen. Pas op het moment dat zijn vingertoppen haar vacht aanraakte, sprong ze op en begon ze te rennen. Eerst de bosjes uit, de volgende struik in, zo onder allemaal takken en bladeren.

Ze kwam even op adem en bekwam van de schrik. Een rilling liep over haar ruggengraad en ze huiverde nog steeds. Wie was die poes geweest die haar maar net op tijd had gewaarschuwd? Ze stak voorzichtig haar kop uit de bladeren, maar kon de poes nergens meer bekennen.

Verward keek de man om zich heen. Het ging allemaal te snel, die vervloekte katten ontglipten zijn trage handen altijd. Ach, niet elke kat kon worden opgevangen. De man liep maar weer hoofdschuddend weg. Opzoek naar andere zwerfkatten.

'Dat was close!', Glow kijkt nog steeds naar de plek waar de andere kat had gestaan. Het scheelde echt niks... Die man... Hij was zo anders dan haar baasjes die altijd met haar speelden en haar eten gaven. Over eten gesproken, Glow was best hongerig, misschien kon ze maar beter weer naar huis terugkeren voordat haar baasjes zich zorgen begonnen te maken.

simonella liep voorzichtig rond , wat een lugubere plek was dit zeg!
ze hoorde iemand nurieenen en kwam voorzichtig maar nieuwsgierig dichterbij , het was een mens een dikke mollige man. ze miauwde even naar de man , en hij keek om. ´hoi , klein zwerfkatja´zei hij op een toon die haar niet beviel. ze kroop een beetje ineen en blies , maar het werkte niet. zijn hand kwam dichter bij en ze gaf hem een harde tik met haar klauw. ´au , rot beest!´
ze rende weg , maar de man was te sneller en hij pakte haar op aan haar nekvel , zoals haar moeder vroeger deed.

geschokt draaide Glow zich om. De grote, lompe man had een andere kat gevangen. Kon ze hioer nog iets tegen beginnen? Wanhopig miauwde Glow. De man keek om. Glow hield zich stil. De man ging weer verder richting het asiel. Was het te laat voor Simonella? Maar Glow durfde niks te doen. Achter zich hoorde Glow geblaf en razende voeten; honden. Glow rende voor haar leven, weg van de honden, naar huis. Maar ze kon de kat maar niet uit haar hoofd zetten. Ze voelde zich zo schuldig dat ze zelfs toen ze thuis was niet kon eten.

simonella zat in een klein grijs hokje met tralies ervoor het leek wel een gevangenis.
het was avond en van katten die ze tegen was gekomen onderweg hierheen om te jagen hoorde ze dat als je werd gevangen door de bolle man 1x per dag een hal schoteltje eten kreeg. meer niet en 1 klein bakje water per dag!. ze wist niet of het waar was of niet of dat het een beetje overdreven was , maar ze was bang doodsbang.
ze begon zacht te miauwen 'help' miauwde ze. ze voelde zich wanhopig.