Fish, come to me

Geschreeuw van alle kanten maakte het verstaan ervan niet te doen. Saphyra besloot er dan ook maar niet moeilijk over na te denken, en zich te richten op het volgen van de heerlijke vis geur. Kort geleden had ze ontdekt dat er een nieuwe viskraam zich had gevestigd op het marktplein. Eentje die niet alle katten van de buurt met een bezemsteel de straat opveegde. Ze wierp een hatelijke blik richting de plek waar "Bobs vissenpaleis" zich normaal gesprokken vestigde, maar kon het door de menigte niet zien. Ze zuchtte licht geïrriteerd dat ze niet boven de tweevoeters uittorende, maar bedacht al snel weer dat klein en lenig zijn meer voordelen had dan groot en stuntelig. Nogmaals snoof ze de heerlijke sardientjes geur op, en liet het beslag nemen over heel haar lichaam, zodat het enige wat ze nog hoefde te doen, het volgen was. 'Jeah,' zei ze terwijl ze met haar ruwe suikerspinroze tong langs haar mond likte. De viskraam kwam in zicht. 'Leg de sardientjes maar klaar!' Riep ze zonder te weten dat het enige wat de mensen konden horen een klagelijke miauw was, en plantte haar kont voor de viskraam en begon een liedje te miauwen met de vage betekenis van: "Geef me eten".
Enige tijd later knabbelde de tevreden Saphyra op een glinsterende, grijze haring op de brede rand van een vrolijk spuitende fontein, af en toe dreigende blikken werpend naar hongerige meeuwen.

Ayame stond stokstijf stil onder de viskraam. Er waren grote tonnen vis inclusief sardientjes haar favoriet. Ze zag in de verte een Poes aankomen die op de plaat sprong. Ayame sprong op de rand van de grote bak en stak haar kop erin en slurpte de sardientjes één voor één naar binnen. Een man trok de ton naar buiten terwijl Ayame er nog opzat. De man schrok van Ayame en gaf haar een klap met een spatel ze sprong gauw van de ton af en blaasde en liet haar witte tanden zien. Ze hupte verder en was nu in het zicht van de kat ze zag een grijse kat zitten bij de vis. Dat kan ik ook dacht Ayame. Ze liep langzaam en sluipend naar de kraam en sprong op de plaat en ging naast de grijse poes zitten er zat wel een grote ruimte tussen. "Eten ik heb niks gegeten" zei ze liegend met een klagelijk miauw ze keek de man aan en hoopte maar niet op nog een klap en als hij dat deet deet zei het terug. Ze keek de man aan met spleetjes en liet weer een klagelijke miauw horen.

[Ze zit op de rand van de fontein (a)]

Met een geamusseerde blik keek ze toe hoe een andere poes haar voorbeeld volgde. Blijkbaar liet ze een goede indruk achter voor de andere straatkatten. Ze grijnste flauwtjes terwijl ze zich weer op haar haring stortte en diep nadacht over wat eigelijk de beste strategie zou zijn. Het beestje moest het in iedergeval niet zo ingewikkeld aanpakken, bedacht Saphyra wijs. Met een licht gefronsde blik zag ze dat het dier nu aan de "valse" liederen begon. Dat werkte toch het beste, besloot Saphyra. Grijnzend knikte ze lichtjes in de richting van de rode poes, tegelijkertijd afvragend of deze haar goedkeuring wel had opgemerkt. Ze schokte de laatste beetjes haring op, en rechtte haar rug weer zodat ze nu een beter zicht had op haar drukke omgeving.

Tifa zat op haar vaste plek als marktpoes. Aan de voet van het standbeeld in het midden van het marktplein. Omdat het redelijk hoog was, kon ze mooi uit kijken over "haar" markt. Ze woonde hier nu al 3 jaar. Sinds haar mensen haar de straat op hadden gegooid. Ze had hier zelfs haar kittens gekregen, toen ze nog maar net 1 jaar oud was. Ze had haar nest onder de containers in de steeg achter de plaatselijke supermarkt gemaakt. Daar werden vaak restjes eten in gedaan en kon ze goed bij haar kittens blijven. Maar die waren nu ook al weer 2 jaar en hun eigen weg gegaan. Ze kwam ze nog wel eens tegen. Maar nu ze hier zo zat en om haar heen keek, zag ze bij de fontein, een stuk verderop, een grijze poes zitten. Ze had die poes al een paar keer eerder hier op de markt gezien en ze vond dat het tijd was, om even kennis te maken. Ze stond op, rekte zich uit, en sprong naar beneden. Ze liep behendig tussen alle passerende voeten door, richting de fontein. Ze wist precies alle tussen door weggetjes en was binnen een mum van tijd bij de fontein. Ze sprong op de rand, ging zitten en zei "hi".

Geleidelijk aan liet ze haar blik over de mensen en hun druk bezochte kraampjes heen glijden, tot deze bleef hangen bij een standbeeld. Echter was het niet het grijze gevaarte dat haar aandacht getrokken had. Nee, kunst interesseerde haar geen haarbal. Het was de zwarte kat aan de voet ervan. Een licht gekrijs van een kind forceerde haar haar blik af te wenden. 'Stomme flapdrol.' Blies ze het jammerende kind toe die nu de andere kant opliep - op twee benen, en dat vond Saphyra knap - dus had het kind het waraschijnlijk niet eens opgemerkt. Nu ze besloten had zich niet meer te laten afleiden wende ze haar blik terug naar haar huidige positie. De zwarte kat was weg. 'Typisch,' mompelde ze gefrustreerd. Ze zuchtte en ging op haar buik liggen. Toen ze net lekker lag schrok ze plots op door een vreemde kat die haar begroette. Uit gewoonte mompelde ze een begroeting terug. 'Heu.. hallo,' zei ze terwijl ze een tíkkeltje gespannen weer op haar poepgat plaatsnam. Het was inderdaad typisch haar dat dit nou die zwarte kat was.

Tifa nam de poes van oor tot staart op.
Het een mooie grijze poes, maar zeker 1 van de straat.
Mooi, Ze had het niet zo op huispoezen.
De poes kwam wat stuntelig en slaperig omhoog en ging tegen over haar zitten.
"Heu.. hallo" zei ze.
"Wie ben jij" vroeg Tifa.
"En wat doe je hier?"
"Ben je hier nieuw?
Snel hield Tifa haak bekje dicht.
Ze stelde wel veel vragen vond ze.
Maar ja, ze had hier niet zo veel katten aanspraak.
"Doe gewoon", zei ze tegen haar zelf.
Om haar schaamte wat te verbergen keek ze nors en verveeld om zich heen.

Ayame keek naar de haring die de grijze kat opat zelf had ze een sardientje gekregen maar meer kreeg ze op de één of andere manier niet. Er was een zwarte kat bij die haar aandacht trok ze keek de kat een keer goed aan en hoorde dat ze allemaal vragen aan de grijze kat stelde. Ayame draaide zich om en lied een miauw horen dat zei er ook nog was. Ze keek iedereen die er was even aan en keek toen weer goed naar de vis maar ze kreeg niks meer. Ze spuurde alle kramen af ze vond het wel genoeg geweest en wou weg maar iets hield haar tegen wat dat was wist ze ook niet meer snel likte ze haar heup af voor wat afleiding haar rode vacht leek op die van een huiskat maar ze was helemaal geen huiskat maar een zwerfkat. Ze likte even haar lippen af om de smaak van de vis weer even te proeven en daarna keek ze snel weer naar de twee katten.

Nog steeds half in shock luisterde ze aandachtig met een blik als "Óké". Het was een aparte kat, vond ze zelf. Eentje die blijkbaar veel vragen had. Ondanks de vaagheid krulde haar mondhoeken zich toch op tot een grijns. 'Ook aangenaam,' zei ze kalmpjes. 'Saphyra, en joáhh..., min of meer.' Ze had niet door dat ze haar mond na het beantwoorden nog half open had staan, totdat deze nogal droog werd. Kort smakte ze even met haar mond om haar droge keel weer nat te maken, zo goed en kwaad als dat ging.
Ondanks de aanslag op haar brein door zo veel vragen te stellen, keek de poes zodanig nors om te vragen wat er aan de hand was. 'Wie is er dood?' vroeg ze vriendelijk - en nog steeds grijnzend - terwijl ze zich weer op haar poten hees.
Een lichtte miauw vulde haar driehoekige oren, en ze keek op. De rode poes zat nog steeds aan haar welverdiende haring. Mooi zo, dacht ze. Nu had die rooie het ook onder de knie. Vlug wendde ze haar blik weer terug op de zwarte kat. Zelf vond ze het erg onbeleefd om ergens anders je aandacht aan te besteden wanneer je in gesprek was.

Ayame smakte een beetje door de vis was haar mond droog en een beetje plakkerig geworden ze keek weer naar de twee katten en keek ze aan blijkbaar had ze hier weinig te zoeken en besloot het maar te vragen: "Zal ik gaan?" vroeg ze erg vragend en nogal zacht voor mensen was het een soort korte miauw die erg bang leek wat het helemaal niet was. Er kwam een klein kindje op haar af die aan haar staart trok Ayame blies en gaf een klap tegen de wang van het kleine kindje ze zuchte het was haar eigen schuldt dacht ze tevreden dan moest ze maar niet aan haar staart trekken. De zwarte kat stelde duidelijk enorm veel vragen was ze aan de vragerites ofzo mischien hoorde het gewoon bij haar het maakte haar niet uit en ze keek weer voor zich uit. Saphyra heten de grijze kat zo had ze zich zelf genoemt. Ayame dacht een leuke naam voor mij 'Sin' dacht Ayame ze dacht aan een andere naam en toen gaf ze zich zelf een klap met haar poot voor haar kop wie is zo dom om een andere naam voor zich zelf te bedenken dacht ze.

Tifa kon zich wel voor haar eigen kop slaan.
Ze moest wel erg dom over komen.
Ok, dat moet ik goed maken.
"Hoi, ik ben Tifa, en sorry van al die vragen.
Ik spreek niet zo vaak andere katten.
Ik woon hier op de markt.
Waar kom jij vandaan?".
Ze keek de grijze poes aan,
maar werd afgeleid door een zielig gemiauw naast haar.
Toen kreeg ze de rode poes in de gaten.
Yeah, nog meer poezen!
dacht Tifa.
Het word hier nog een keer gezellig.

Grijnzend wierp ze een vriendelijke blik naar de rooie poes. 'Nee joh, stoor je niet aan mij en vermeng je tussen het gesprek.' Ze meende het serieus. Tenslotte luidde er een spreekwoord; hoe meer zielen, hoe meer vreugd. En ze was het daar grotendeels mee eens. 'Wees welkom.' Ze zakte door één van haar poten alsof ze een buiging maken. 'Mijn naam is Saphyra,' zei ze opnieuw grijnzend. 'Maar dat had je misschien al gehoord.' Zei ze tenslotte. 'En jij bent...?' vroeg ze op een nog steeds vriendelijke toon.
Ze wendde haar blik opnieuw naar de zwarte kat. 'Aangenaam, Tifa. En ik vergeef je.' Zei ze lachend. 'Ik kom hiervandaan. Verder weet ik niets.'

Ayame keek de twee katten Tifa en Saphyra aan ze vond ze allebij vriendelijk en lachte toen ze mocht blijven. "Bedankt" ze luisterde naar de rest die Saphyra allemaal nog ging zeggen wie ze was vroeg ze nog. "Ik ben Ayame en nogmaals bedankt" zei ze met een vrolijke en vriendelijke stem. Haar rode vacht glom nog steeds maar ze hield er niet van als die nat werd ookal ging het dan glimmen ze was geen show kat dus dat maakte helemaal niks uit weer keek ze even naar de rest van de katten en bekeek daarna de mensen groot, klein dik en dun heel veel verschillend soorten mensen zag je rond lopen op de markt.

het kleine poesje liep voorzichtig over de markt en pakte af en toe wat van de grond. normaal vermeed ze mensen maar nu moest ze wel wat bij elkaar scharrelen , ze had al 5 dagen niets gegeten.
ze liep verder en dook onder een tafel toen er een hond aan kwam. 'ze haatte die beesten zo erg!'

Tifa keek van de grijze naar de rode poes.
"Welkom Ayame, ben je al vaker hier op de markt geweest?"
"En Saphyra, wat bedoel je met, ik kom hier vandaan.
Wat bedoel je met hier? De markt?
Want daar leef ik al meer dan 2 jaar en
ik heb je deze week pas voor het eerst hier zien rond lopen."

ze blies heel hard naar de hond en maakte zich zo groot mogelijk.
het werkte niet en ze rende weg en bij de eerste boom die ze tegenkwam , daar ging ze in , ze klom zo hoog mogelijk en lachte om de hond , die sufferd kon lekker niet klimmen!

Ayame keek Tifa en Saphyra één voor één aan ze lachten er wel bij en wou ze een vraag stellen. Ayame keek ze nog steeds aan en wist eigenlijk niet hoe ze het moest zeggen. "Saphyra wil je mischien bij Cat Fire het is een clan die ik mischien ga starten als het allemaal goed gaat" zei ze met hoop want ze wist haast wel zeker dat Cat Fire zal komen maar afwachten met geduld daar gaat het nu om. Ze keek naar Tifa en weer naar Saphyra en wachten af op hun reactie. Ze gaf antwoord op de vraag van Tifa: "Eigenlijk niet nou niet met deze kramen maar de vis die ze hebben is heerlijk vooral de sardientjes" zei Ayame blij en vrolijk tegen Tifa en Saphyra. Ze keek een beetje naar de grond en wachten maar af wat ze zouden zeggen.

Tifa keek Ayame met grote ogen aan.
Wilde zij ook een clan beginnen?
Dat was haar idee.
Tifa liep al een tijd lang met dat idee rond.
Ze had zelfs al een naam: Riff-Raff's.
Konden er wel twee clans in 1 gebied bestaan?
Ze wilde graag een vrede lievende clan.
Ze wilde geen ruzie met andere clans.
Misschien als ze nou bevriend raakte met Ayame,
dan kon ze er voor zorgen dat hun clans vriendelijk met elkaar om gingen.
Het is altijd handig een clan te hebben om je te helpen.
Tifa keek Ayame vriendelijk aan.
"Een clan, wat een leuk idee..."

Ayame keek Tifa vriendelijk aan en wachten op reactie ze hoorde wel wat en vond het fijn om te horen. "Bedankt als jij ook één zal hebben kunnen we bondgenoten zijn" zei Ayame vriendelijk en ze wou nog meer zeggen. "Dan helpen we elkaar als we het moeilijk hebben en andere dingen als vrienden" zei Ayame nog een keer op een vriendelijke manier ze had al wat dingen voor haar clan bedacht alleen leden zocht ze nog er dringend aangezien ze nog niemand had en het zou zwaar zijn in haar eentje als leider ze zal een partner moeten vinden die ook leider zal willen zijn maar ze dacht er goed overna en katers kenden ze nog niet zo goed ze wou eerst meer kennen en vrienden krijgen.

'Gewoon, ik kom hiervandaan. Precies zoals ik het zeg.' Sprak Saphyra onverschillig. 'Overal en nergens.' Onopvallend liet ze haar mond dicht, en deed alsof ze toch geboeid luisterde. Waar ze vandaan kwam was geheel privé, en het ging niemand aan. Ze wás er gewoon. Punt klaar. Discussie gesloten. Lichtjes geschrokt merkte ze dat Ayame plots iets aan haar vroeg. Meteen daarna als reactie begon ze geamuseerd te lachen. 'Ík in een clan.' Het was meer een bevestiging dan een vraag. Ze zou zich nooit onderwerpen aan een andere kat. Of in ieder geval nu niet. Ze zou wel zien hoe ze zich zou redden. Nu ze nog op haar eigen poten kon staan, was ze volledig bereid om op zichzelf te vertrouwen. In een groep wist je dat echter nooit. 'In een clan,' zuchtte ze nog steeds grijnzend met haar kop schuddend. 'Nee dankje, ik kan prima voor mezelf zorgen.' glimlachte ze de rooie vriendelijk toe. Na dit gezegd te hebben luisterde ze nog steeds met alle plezier toe hoe de twee katten met elkaar in "discussie" gingen over de clans waar ze op hoopte. Afvragend of die er weldegelijk zouden komen nam ze de tijd om haar poot af te lebberen en er over na te denken. Iedereen wou voor leidertje spelen tegenwoordig. Of ze hier geschikt voor waren was een totaal ander verhaal.

Ayame wachten geduldig als altijd op de reactie van Saphyra. Ze wachten tot ze eindelijk sprak ze wou het niet dat was een teleurstelling maar ze begreep het toch wel maar in een clan was je toch wel veiliger leek Ayame zelf. "Oke is goed dan niet" zei ze vriendelijk ookal kon je toch een kleine teleurstelling in haar kattenstem horen. Ze zuchte eens en keek om haar heen overal mensen die de aarde vervuilde. Er stonden bijna geen auto's aangezien die hier niet mogen komen enkel de auto's die bij de kramen hoorde maar nog steeds intereseerde dat haar totaal geen haarbal. Ze keek een beetje denkend om zich heen en luisterde niet meer naar wat ze zeiden en wou ook liever weg gaan van deze plek. "Doei ik zie nog is" zei ze vrolijk en sprong weg en rende op een regelmatig tempo weg van de markt. Ze keek nog één keer om en rende weg van deze kramen en zig zagde tussen de benen van de mensen door die verbaasd naar haar keken. Haar rode vacht was zichtbaar terwijl ze tussen de benen van de mensen door zig zagde. Toen kwam ze bij een grote weg waar auto's met volle vaard voorbij reden het maakte haar niks uit en ze keek van links naar rechts toen er niks aankwam rende ze naar de overkant toe weg van de mensen en kramen.

Nog steeds lagen haar mondhoeken vreemd opgekruld. Een clan. Nee, niets voor haar. 'Maak je maar geen zorgen, ik red me wel.' Verzekerde ze Ayame, en negeerde de teleurstelling in haar stem. Alsof ze iemand nodig zou hebben. 'De haarballen. En niet onder een auto kommen hé.' Riep ze de kat nog na, zonder enige klank van bezorgdheid in haar stem. Eenmaal met de rode kat uit het zicht wendde ze zich weer tot Tifa. 'Ik ga er ook maar weer eens vandoor...' Ze bracht de woorden er wat twijfelend uit. '... denk ik, geen idee waar ik heen ga.' Ze keek de zwarte kat aan met haar speels fonkelende haviksgele ogen. Nu ze nog vrij was te gaan en te staan waar ze wou, zonder opgescheept te zitten in een groep, wou ze ook gebruik maken van die vrije uren. Tenslotte was de toekomst nog niet zeker. 'Toedels.' Haar laatste woorden vaagden weg tussen de menigte van de rumoerige markt, net als de muisgrijze kat die er zonder omkijk vandoor ging.