Belangstellend

Stil liep Beau wat rond te dwalen. Ze keek haar ogen uit. Ze was nieuw hier en nieuwschierig als ze was, keek Beau rond. Met stille passen liep ze door. Om haar heen ruisden bomen in de wind. De zware grote takken bewogen lenig heen en weer. Even rilde Beau. De wind speelde met haar vacht en Beau had het een beetje koud. Haar grote bruine/groene ogen staarden de duisternis in. Het was nacht en er heerste een stilt, die Beau niet prettig vond. Haar zicht was prima. De lucht was bewolkt, maar het regende niet. Toch zou het niet lang meer duren en Beau moest opzoek naar een slaapplek en tevens schuilplek. Zo liep Beau een eindje, maar er was niets te zien. Vaag schitterden de lichtjes van de stad. Zou ze daar morgen heen gaan? Ze was nog nooit in de stad geweest. Altijd had ze bij haar oude dorp wat rondgehangen, maar doordat ze geslagen werd, was ze hulpeloos weggegaan. Even dwaalden haar gedachtes af. Ze voelde weer de klappen en hoorde het geschreeuw. Snel liep ze verder en probeerde de gedachtes te negeren. Nu was ze alleen en moest ze voor zichzelf zorgen. Sterker worden. Beau voelde hoe haar krachten af namen en ze ging wat langzamer lopen. Ze was mager. Toch bleef ze opgewekt en even keek ze op. Gelijk stond Beau weer stil. Voor haar rees een groot gebouw op. Vaag meende Beau het te herkenen. Ooit had ze haar moeder erover horen praten. Hoe noemde ze het? Even dacht ze na, maar toen wist ze het weer; een flatgebouw. Even rilde Beau. In de nacht zag het er dreigend uit. De maan scheen niet fel en een door een zwak licht was het zichtbaar. Twijfelend stond Beau te kijken. Zou ze naar binnen gaan? beau voelde hoe de wind aannam en de eerste regendruppel op haar vacht neerkwam. Zachtjes zuchtte ze. Ze moest maar naar binnen. Ze had gelijk in een oogopslag gezien dat het gebouw verlaten was. Langzaam liep ze naar het gebouw toe, zoekend naar een ingang. Algauw had ze die gevonden en kroop naar binnen. Binnen was het aangenaam. Het waaide er niet. Beau hoorde hoe haar poten de grond raakten. Het maakt een trippelend geluid. Haar schaduw gleed over de muren en Beau voelde hoe gespannen ze was. Bij dit soort gebouwen was ze nooit geweest, laat staan in! Even stond ze stil. Met haar goede ogen meende ze een muis te zien. Nu voelde ze pas hoe een honger ze had en met een grote sprong, zette ze haar nagels in de muis. De muis piepte even, maar lag daarna leveloos op de grond. Nu pas liet Beau de muis los en lachtte hem even uit. "Sorry beesje, zo is de natuur." Beau hoorde hoe raar haar stem nu konk. Hij echoodde helemaal. Even keek ze om, maar zag en hoorde niets. Snel schrokte ze de muis naarbinnen en liep verder. Opeens spitste ze haar oren. Ze meende een geluid te hebben gehoord. Even keek ze angstig rond. Wat zou er gebeuren? Was er iemand binnen? Wat voor wezen, een kat? Allemaal vragen waar ze antwoord op wilde.

Het was avond en Panda liep het flatgebouw binnen. Hij wilde wat muizen vangen. Voor hobby, maar ook als eten. Misschien kon hij een muisje meenemen voor zijn broertje Sushi. Die was een slaapplaats aan het zoeken. Maar misschien konden ze beter hier komen slapen. Panda liep verschillende trappetjes af, richting de beste plaats om muizen te vangen... en hij hoorde al wat. Een angstaanjagend piepje van de muizen. Maar het was een doodskreet. Hij hoorde de muis opgegeten worden! Met een snel drafje en zijn staart in de lucht rende hij er naar toe. Hij wilde wel een hapje mee-eten! Hij rende nu. En hij zag... een poes.

simonella liep door het gebouw heen , ze had honger en dit was de perfecte plaats om eten te zoeken.
ze hoorde getrippel , niet van een muis.
ze kwam nieuwsgierig dichterbij , ze zag een poes die een muis aan het op smikkelen was en een kater die van een afstandje toe keek. 'hoi' zei ze en ze ging haar pootje wassen

'Hoi!', zei Panda. Nu was er ook een andere poes bij gekomen. Hij kende deze poes wel, het was Simonella, van het park. Hij kwam dichterbij en vroeg hoe het ging. De andere poes keek op van het gesprek.

'het gaat goed , dank je'zei ze.'hoe gaat het met jou?'
ze ging zitten en waste zich , nog wel oplettend en luisterend naar panda

'Nou goed!', zei Panda. Als hij het kon bloosde hij nu. 'Dus, wat kom jij hier zoal doen? Ik kwam om muizen te vangen, maar ja, wie ben ik hè?', Panda lachte.

'haha. oke' zei simonella. 'ik kwam ook wat eten vangen. muizen en ratten enzo..'zei ze.
simonella zag een muis en ving het. ze liep naar panda toe en legde de muis voor hem neer. 'heb jij al gegeten? zo nee dan is deze voor jou' zei ze ze ging zitten met haar snorharen en oortjes naar voren

Dat aanbod sloeg Panda niet af. 'Nou bedankt!', zei hij glimlachend. 'Weet je wat, als ik hem op heb, vang ik d'r ook wel eentje voor je!'en Panda knipoogde.

'haha' zei simonella.'is goed , en eet smakelijk'
ze keek naar panda terwijl hij zijn muis opat.

Even later nadat Simonella en Panda lekker hadden gepraat, kwam er een gigantische rat binnenwandelen. 'Nou, wat denk je er van?', zei Panda, 'Wil je die hebben?' Simonella knikte hevig. Panda sprong op, ging in de sluip positie zitten en sprong op de rat! In één keer! En de rat was op slag dood. Hij hield hem in zijn bek en droeg hem naar Simonella. 'Astjeblieft', zei hij, 'Met rente!', en hij liet de dikke rat voor haar neus vallen.

'bedankt' zei simonella en ze begon te eten.
'weetje , eugenlijk is het wel lullig , ik geef jouw zo'n klein muisje en jij geeft mij Zo'n grote rst. wil jij nog een muis'?

'Haha nee hoor', zei Panda. 'Weet je wat, ik geef je een rondleiding. Hier bovenin wonen namelijk ook... duiven...'

'oke , is goed'zei ze. 'duiven? die zijn leuk om optejagen !'
simonella stond op en liep achter panda aan

Zeg dat wel! Zei Panda, en hij rende de vervallen trappetjes op.

simonella rende achter hen aan met haar staart in de lucht en snorharen naar voren van plezier.
'he! wacht even op mij!" riep ze lachend.
'oef! wat ben jij snel zeg' zei ze hijgend toen ze weer bij panda in de buurt rende.

'Haha, dank je...', zei Panda hijgend. Hij moest zelf ook heel hard rennen en uitsloven en daar word je nu eenmaal moe van. Ze waren op het dak. 'Kijk', zei Panda, 'daar waggelt een dikke duif!' En inderdaad, er liep een klein dik duifje over de rand van het gebouw. 'Zullen we hem 'ns lekker laten schrikken?' Panda dacht eraan hoe zijn broertje Sushi altijd een beetje bang was van duiven, en van een afstandje naar ze blies. 'Kom, dan gaan we!', zei Panda, en hij rende richting de duif. Eén, twee, drie... en de duif vloog weg. Maar Panda verloor zijn evenwicht op de rand van het gebouw, en... viel naar beneden! Zijn katten-instinct liet hem in de steek! 'WAAAAHHH!', schreeuwde Panda. Simonella keek geschrokken over de rand, en zag hoe Panda... in een hoop vuilniszakken terecht kwam. Ongedeerd. Panda was een beetje duizelig, en toen hij overeind kwam, stond de alweer hijgende Simonella voor hem.

'gaat het!' vroeg simonella geschrokken
ze was zich dood geschrokken toen panda naar beneden viel , het was zo hoog.
ze was blij dat katten altijd op hun pootjes terecht kwamen en dat panda nu in de vuilnisbak terecht kwam.

Panda kreunde. 'Ughh... ja... het gaat wel...'. Hij kreunde weer. 'Pfieuw... dat scheelde niets of ik was er naast geland!' Hij zag boven hem een duif vliegen. 'Het gaat wel, bedankt...' Hij gaf Simonella een kopje en spinde lief. 'Bedankt dat je zo verzorgend bent...' En hij gaf haar weer een kopje.

simonella was een beetje overdonderd door de kopjes van panda , ze vond het niet erg , helemaal niet erg zelfs. simonella gaf panda een paar kopjes en tot haar verbazing begon ze zelf ook te spinnen , waardoor ze in de lach schoot.
panda keek haar een beetje vreemd aan , waardoor ze noch harder moest lachen.

'Eh... haha... hahahahaahaa!', lachte Panda, 'En ze lagen allebei een beetje in de vuilniszakken te lachen. 'Hihihihiihii', giechelde Simonella. De duiven op het dak vlogen van schrik weg. Hierdoor moesten ze nog harder lachen! 'Hahahahaghahahaha....HIK!' Hikte Panda. 'HIK!' En ze moesten nóg harder lachen.

simonella gaf al lachend , zonder er bij na te denken , panda een kopje , en ze sprong van de vuilnis bak af.
'kom je , dan gaan we onze lunch regelen' zei ze.
simonella vond dit nieuwe gedoe eng , en ze wist niet goed hoe ze ermee om moest gaan. haar moeder had het haar nooit uitgelegd en geleerd , toch vond ze het wel fijn om zelf nieuwe dingen te ontdekken

panda ging met Simonella mee. Het leek alsof ze het allemaal wel spannend vond. Panda ook.

simonella en panda liepen samen even door het flatgebouw 'wat zullen we gaan eten?' vroeg ze.
'ik denk dat de duiven weg zijn , dus dan worden het denk ik muizen en/of ratten. wat denk jij , panda'?

'Prima!', zei Panda, en ze liepen samen, Panda wat wankelend, naar de benedenverdieping van het flatgebouw, op zoek naar sappige ratten.

simonella en panda stonden beneden , ze gebruikte al haar zintuigen om de ratten te zoeken.
'daar is er een' zei ze tegen panda en ze keek iets rechts van haar.
ze maakte zich klaar om te sluipen...