Het perfecte thuis.

Een koude bries ging door Koda's vacht. Hij liep alleen door het park terwijl een zachte maan boven de boom uit wist te torenen. De herinneringen, zijn generaties brandde binnenin hem. Daar voor altijd, sindsdat hij de spijt had gevoeld. Dood of levend, de trots die zijn ouders hem hadden gegeven. Hij had geen spijt van zijn beslissingen. Voor altijd zou hij zijn leven leven zoals hij het koos, totdat hij viel. Het grind knarste onder zijn pootjes. Zijn emerald groene ogen keken voor hem uit. Hij sprong op een klein muurtje en liet zijn staart van de uiteinde hangen. Hij stond daar op het einde, maar hij zou zichzelf aan andere kunnen tonen. Zijn blik was ijzerkoud terwijl zijn staart ongeduldig heen en weer ging. Hij was opzoek naar een plek waar oude geheimen schuilde. Waar de lucht als vloeibaar gelach was. Waar de cat de wereld behield. Waar de laatste opnieuw de eerste zou zijn.
Hij stond op uit zijn zittende positie en liep verder langs het muurtje. Het was een lang pad geweest om te volgen. En daar gaat hij morgen weer, zonder vaarwel te zeggen tegen gisteren. En alle herinneringen die meekwamen. Misschien rond deze tijd morgen zou hij hier weer zitten waarnaar hij opnieuw zijn gedachtes in liet zinken. Ging hij naar huis? Zou iemand hem horen? Zijn huis. Die plek waarnaar hij opzoek was. Die plek die lang verloren was, opgelicht door bloemen en de crystalle ochtenddauw. Waar de cat een was met het wild. Waar hij niet hoefde te rennen om zijn honger te verbergen. Waar de regen de pijn van de dag weg zou wassen. In zijn ogen zouden koude vuren branden. Hij hoefde niet te rennen van de Man zijn illusies. En zijn verbanning. Naar waar de lam naast de leeuw ging liggen. Even zuchtte hij en keek gewoon op. Ooit zou hij die plek vinden.

Ooit was het leven een droom. zelfs voor een kat die het leven met de mens niet kende. Zijn Moeder die voor hem zorgde. De kalme likjes voor als hij weer eens had gevochten met zijn broertjes. dan bloede hij soms want hij was het zwakste. Zijn vader was een raadsel en was verdwenen. Misschien bij de mens of gewoon weg gegaan. Moeder was toen hij nog een kitten was overreden. Alles was verandert in die tijd
Mac liep zelfverzekerd rond. Zijn gedachtes soms in een andere tijd . Zijn blauwe ogen keken rond opzoek naar eten of iets om te doen. Slapen heeft hij overdag al kunenn doen , maar nu was het tijd om zijn maag die knorde te vullen. Na een tijdje lopen zag hij een bankje en sprong er op en ging zitten. Zijn staart om z'n poten heen. De grijs zwarte kater keek naar de maan toen hij wat hoorde. Zijn oren draaide eerst en daarna zijn kop. Er liep wat op het muurtje en hoewel ze in het donker konden kijken was de zwarte gestalte niet helemaal zichtbaar. Mac keek met een schuin kopje en miauwde even. "hey" zij hij zacht en ging wat breder zitten. Toch om te laten zien dat hij er was. Want stel je voor als e een vrouwtje komt. Ja ooit wilde hij een lieve gezelin waar hij mee kan leven.

Wat het meest op haar oude thuis leek, was het park. Ondanks de trouwe viervoeters van de tweebenen, mens of tweevoeters. Was het hier vaak rustig kalm en vooral waren er ook mooie plekjes te ontdekken. Meestal kwam de felle Lynn hier altijd even tot rust, ze trippelde door het korte groene gras en zwiepte haar staart kalmpjes heen en weer. Ze sprong achter een vlindertje aan, en klom in kleine bomen om uitzicht te krijgen over het park. Er waren niet zo veel tweebenen op dit moment en Lynn kon rustig verder, het zonnetje scheen op haar panter vacht waardoor er een soort goude gloed ontstond. De Savannah [soort] poes snoof een keer kort en liep verder. Haar oren waren gespitst toen ze een kater-stem hoorde. Ze keek even om zich heen en stond tegen over een muurtje, daarop zat een zwarte kat. Een andere met blauwe ogen zat op een bankje, even knipperde Lynn tegen het zonlicht terwijl ze met vlugge sprong op het muurtje terecht kwam. Lichtjes zuchtte ze, de zwarte kat was een kater en de andere ook.
Ze deed niet fel, dit was niet haar plek dat was de oude eik, ze deinsde ook niet terug voor de kat. Hij had ongeveer dezelfde leeftijd, Mac de andere was jonger. Een stuk jonger zelfs, toen likte Lynn rustig over haar poot. Ze schudde zich uit, en keek weer naar de katers. ''Eey.'' Klonk er uit haar keel, toonloos had het geklonken. Maar waarom vriendelijk doen tegen katten die ze niet kende? Die ze nog nooit in dit park had gezien. ''Poesiepoes, of zwerver?'' Siste ze gelijk. Eerst wilde ze weten wie er een huiskat was, en daarna keek ze wel weer verder. Nu likte de poes aan haar andere poot en daarna over haar gevlekte borst. Haar ogen waren af en toe op de katers gericht, maar verder besteedde ze geen aandacht. Na een aantal minuten zag haar vacht er veel beter uit dan het oude vieze pelsje. Haar vlekjes werden duidelijker en ze zag er weer uit als een kat van haar soort, nu richtte ze haar aandacht weer op de katten.

'Hey.' klonk een stem. Ietwat geergerd keek Koda om. Een grijs zwarte kater zat daar die zojuist gemiauwd had waarnaar hij hem begroette. 'Oi.' zei hij toen kil en draaide zich weer terug. Een zachte winterbries speelde met zijn vacht terwijl zijn emerald ogen voor zich uit staarde. Diezelfde zachte wind suisde lichtjes door zijn oren. Zijn oren bewogen een stukje bij dat gevoel. Zijn zwarte voetkussentjes speelde over de stenen muur. Zijn staart zwiepte ongeduldig heen en weer.
'Eey.' klonk er vervolgens. Even ademde Koda in en uit en draaide zich vervolgens om. 'Oi.' begroette hij haar even. Zijn zwarte vacht glansde in de maanlicht waarnaar hij zich weer omdraaide. 'Poesiepoes, of zwerver?' zei de stem vervolgens. Even blies hij zachtjes. Hij draaide zijn kop over zijn schouder. 'Zwerver.' zei hij toen kil en draaide zich terug. Even ademde hij in. Zou hij spoedig het beloofde land vinden? 'Jij?' vroeg hij zonder zich om te draaien.

[Grom, al me inspiratie in die eerste post gestopt.]

[Sorry over het hoofd gezien dat het nacht was =P]

Lynn keek even naar Koda, hij begroette haar terug ook had hij op de andere kater gereageerd. ''Nooit bij mensen gewoond, vroeger Clan kat.'' Gaf de poes toe, haar ogen waren gericht op die van Koda zijn zwarte vacht glinsterde maar daar had Lynn geen oog voor. Ze dacht na over de katten die ze bij de vuilnishoop had ontmoet, daar had ze heel anders gereageerd maar dan moesten ze daar niet komen. Siste ze in zich zelf. ''Lynn.'' Zei ze haar naam kort, ze keek naar de jongere kater en ze bewoog haar oren even, hij had niet gereageerd. Verder intresseerde ze zich niet echt meer in de katten, ze keek om zich heen van de donkere lucht naar de maan. Ze hoorde van die viervoeters wolven na doen 'amateurs' grinnekte Lynn zachtjes, haar pantervacht was minder goed zichtbaar, maar af en toe in het schijnsel van de maan kon je haar vlekken nog wel zien. Nooit had ze in een poesiepoes huis gewoond, dat stond haar gewoon niet uit. Ze hield meer van spanning en avontuur dan lui op je mandje blijven liggen tot je naar de dierenarts werd gebracht. ''Wrauw.'' Kwam er uit Lynn's mond bij die gedachtes. En dan nog niet aan het voer gedacht, jasses, wat moesten die katten toch? Ze waren een schande voor het ras.

Mac keek naar boven en zag hoe de zwarte kat reageerde. Hij snoof en keek om. Zijn roze neus rook een nieuwe geur en hij keek om. Er kwameen nieuwe kat aanlopen die wat vroeg" geen van bijde" siste hij en strekte zich uit. Zijn nagels in het houten bakje zo ver het kon. Toen hij klaar was ging hij staan en luisterde naar de twee katten. Bijde ouder dan hem. De een een poes en de ander een kater. Mac sprong naar beneden en liep richting een boom met soepele passen. " Mac" zij hij alleen en ging zitten op het gras. Dit leven vond hij prima als hij de katten vergelijkt die leven bij de mensen. Ze waren dik en kende helemaal jiks en ze dachten ook nog eens dat ze wat waren.

[ik wist eerst niet wat verwilderd was, daarom heb ik mijn bericht aangepast want dat is Lynn.]

''Ik leefde vroeger in een Clan, ik was verdediger, een krijger kun je het wel noemen.'' Zei Lynn ze vond het belangrijk dat ze wisten dat ze geen slap poesiepoesje was. Ze was geboren om wild te zijn. ''Eens een poesiepoes altijd een poesiepoes.'' Zeiden ze in mijn clan altijd. De ogen van Lynn tuurde in het niets, ze zuchtte kort en keek van Koda naar Mac. ''Ze denken dat ze heel wat zijn, dat ze meer kunnen dan de clankatten destijds. Maar ze hebben het mis, de clans zullen weer terug komen.'' Siste ze meer tegen zich zelf, haar ogen waren gericht op de hemel met duizende sterren, haar ademhaling was rustig. Ze dacht aan haar verleden, aan het gene wat haar ouders een plicht noemde. Nou nog liever dood dan die plicht, ze keek naar de katers en dacht aan de gene die ze echt lief had. Ze had het verteld tegen een van haar beste vrienden, die zij dat hij geluk mocht hebben. Maar nu had Lynn het niet meer met liefde, niet sinds ze het allemaal had verpest voor de Clan. Niet sinds de dood van haar leidster, zachtjes murmelde ze en sloot haar ogen. Zag de laaiende vlammen weer voor zicht, haar hart klopte harder en harder terwijl ze haar kijkers geschrokken opende.

Verwilderd en zwerver.. Wat was het verschil? Het verschil was dat als je opgepakt werd dat je - waarneer je verwilderd was - vermoord werd. Omdat je zogenaamd niet geadopteerd hoeft te worden. De poes stelde zich voor als Lynn en al gauw stelde de jonge kater zich voor als Mac. 'Koda,' zei hij toen even kil. Hij was trots op zijn naam en afkomst maar dit alles deed er niet toe. Als een van hun vertelde over hun verleden of afkomst zou hij het ook doen. 'Ik leefde vroeger in een Clan, ik was verdediger, een krijger kun je het wel noemen.' vertelde Lynn. Deed hem deels denken aan zijn eigen verleden. Hij was een van de sterkste van zijn nest een een goede vechter samen met ongeveer drie anderen van de Clan. 'Ik was alfakitten in een van de grote Clans. Ik heb de Clan verlaten om het beloofde land te vinden.' zei hij neutraal. Met zijn tong ging hij een stukje over zijn bovenkaak. Zijn tanden knarste wat naast elkaar. 'Ze denken dat ze heel wat zijn, dat ze meer kunnen dan de clankatten destijds. Maar ze hebben het mis, de clans zullen weer terug komen.' even blies hij zachtjes toen hij dacht aan die poezies. Hij was al enkele poesjes tegengekomen die dachten dat ze geweldig waren. Echter zouden de clans het tegendeel bewijzen. 'Zij hebben het recht niet om over de Clankatten de praten. Maar ik verwacht dat ze dit snel genoeg door zullen hebben.' zei hij met ietwat trots in zijn stem. Hij hoopte dat de Clankatten deze poezies zouden uitmoorden. Trainen tot Clankatten kon toch niet. Er was geen nut in het trainen van dat soort katten. Soms dacht hij dat het beter was weg te vluchten. Naar het beloofde land. Daar ging hij weer, zijn gedachtes over het beloofde land kwamen terug.

'Ik was alfakitten in een van de grote Clans. Ik heb de Clan verlaten om het beloofde land te vinden.' Die woorden waren bij Lynn blijven steken. Haar amber kleurige ogen keken naar die van Koda. ''Beloofde land?'' Bevestigde ze vragend, ze was tegenover Koda op het muurtje komen zitten. Ze voelde zich geintresseerd in zijn verhaal, hij blies toen ze had verteld over de poesiepoezen. Een trotse glimlach kwam rond haar mond, zij was een clankat, zij was beter dan de poesiepoezen. ''Ik hoorde dat hun tweebenen hun tanden poetsen, ze hadden een krab van mij gehad van hier tot tokio. En dan niet te spreken over het luiwammesen in hun mandjes, hun voer word in bakjes gestopt. En dan kapen ze het onze nog voor ons weg ook.'' Woedend sloeg Lynn met haar klauw tegen de muur. Ze keek weer naar de maan, ze blies. ''Ik heb een hekel aan ze, een schande voor onze soort noem ik ze!'' Siste ze tussen haar tanden door.
Haar samen geknepen ogen waren van woedde, geen enkel sprankje liefde was er in haar hart voor deze poesiepoezen. En als ze een partner kreeg moest deze een clankat zijn. Straks kreeg ze kittens van een kater wiens ballen er bijna waren afgehakt! Gatver. Ze schudde haar kop van ongeloof, en keek even naar de sterren en dan weer naar Koda.

'Beloofde land?' sprak Lynn op zo'n manier die liet blijken dat ze graag meer hoorde. 'Het beloofde land is een land dat bestemd is voor Clankatten. Ik weet dat ik het op een dag zal vinden. Als ik door het wrak van de overleden dag loop.' al gauw ging hij helemaal op in zijn verhaal. Het beloofde land was iets wat hem vurig intresseerde en hij leefde zijn leven zoals hij deze gepland had. 'In mijn reis hangt de nacht rond mij. Een stilte die mij onder de sterren doet spinnen. Ik ben opzoek naar de lang verloren landschappen, verlicht door bloemen en kristalle dauwdruppels. Waar het schaap zich naast de leeuw neerzet. Waar de cat een is met de natuur. Ik zal ervoor moeten reizen, door het chaos dat wij een land noemen. Zinloze steden en dorpen waar verhalen gaan van het beloofde land. Waar wolven hun gezang laten horen. Voor weinige weten dat ze huilen. Mijn gezicht opgekeerd tegen die middernacht maan. Ik ben op jacht naar mystieke bergen. Waar de lucht als vloeibaar gelach is. Waar de katten de aarde erven. Waar de laatste opnieuw de eerste zullen zijn. Maar ik zal blijven rennen om mijn honger te verdbergen. De regen zal de pijnen van de dag uiteindelijk toch weg doen drijven. Zoals in mijn ogen koude vuren brandden, tongen van voor die nooit getemt kunnen worden. Om van de waanideeen van Men af te komen. Die volslagen waanzin en mijn uitsluiting zal ik kunnen ontvluchten. Ik zal rennen over oude paden. Door het donkere en verlaten land. Waar de kat weer een kitten worden kan. Ik ben opzoek naar de plek waar wij een zijn met de natuur.' het was meer uitgelopen dan dat hij had gepland. Maar dit was iets wat voor hem zo belangrijk en fascinerend was. Hij ademde even voorzichtig in. In zijn verhaal had hij zich geboeid naar Lynn gedraaid.

[Hmm, beetje veel gepraat. Sorry. =\]

[XD geeft niet]

Gefacineerd had Lynn geluisterd naar de mooie toon waar op hij sprak, naar de plek waar hij heen wilde naar het bijzondere land. Waar alles zo prachtig moest zijn, dat je hart er van brak en dat je in huilen uit zou barsten. Waar de zon op je vacht scheen waarvan hij glansde, als je aan het rennen bent door de eeuwig uitgestrekte velden. Waar je ogen altijd uitkijken naar de vrijheid van het beloofde land. De vogels die eeuwig zingen, de wolven huilen naar de maan. Waar je in vrede samen leeft, en waar alles zo geweldig moest zijn. Lynn kon het kabbelen van de zachtblauwe rivier al horen, het kletteren van water op de rotsen. Waar het groen overheersde van de grijze panden. Heerlijk. De poes merkte dat ze haar ogen had gesloten en alles voor zich had gezien. Ze had gezwegen, ''het moet daar prachtig zijn.'' Stootte ze uit, nog nadenkent over het land. ''When I Close My Eyes I See You're World, I Don't Want To Be Here.'' Zei ze zachtjes, haar zachtte stem klonk nog zachter. Haar amber kleurige ogen glinsterde nog erger. Haar vlekken leken nog beter zichtbaar. De maan scheen op hun neer, en ze was Mac even vergeten. Enkel dat land waar Koda over sprak en Koda trokken haar aandacht nu. Haar oren stonden overeind, een prettig gevoel betrok haar toen ze dacht aan de woorden van Koda.

Lynn had haar ogen gesloten en leek het land voor zich te kunnen zien. Zoals hij vele malen gedaan had sloot hij ook even zijn ogen. Eeuwig groene velden die tot de horizon reikte waar die felle ochtendzon omhoog kwam. Waar het gevoel van vrijheid er in overtollen was. Waar zelfs een oude kater zich weer als een jonge kat van twee kon voelen. Waar de dood niet iets was om te vrezen. De hemel kon immers niet beter zijn dan het beloofde land. Een goude regen die zachtjes op de aarde valt. Coconen die al glinsterend van het dauw aan de zacht groene bladeren hiengen. Een enkele bloem die zich uit de aarde had weten te ontvringen en het hele jaar door in volle bloei was. Waar een kersenboom in bloei stond en bij Koda's overlijden zijn laatste bloesems over zijn lichaam liet gaan, voordat hij verdween naar het volgende paradijs. 'Het moet daar prachtig zijn.' klonk de nadenkende stem door zijn gedachtes heen. 'Something's waiting for me. Somewhere I belong.' ging even door zijn gedachtes. De drukte van men had deze eens mooie aarde weten te verwoestten. Met hun uitvindingen en machines die de aarde langzaam af deed brokkelen. Waarom moest men alles vernietigen wat zij aanraakte? Ooit heerste de dieren over de aarde. Hun familie. De tijgers uit Azie die over het land heerste. De leeuw die nog werd aangesproken als de koning der dieren. 'When I close my eyes I see you're World, I don't want to be here.' zei een zachte stem, die hij herkende als zijn gesprekspartner. Mac had zich schijnbaar buiten het gesprek weten te halen. Zo'n jonge kater zou dit soort dingen niet begrijpen. 'There are things in life you learn and over time you will see. Out there somewhere, daylight findes you. If you keep believing.' sprak hij zachtjes. Het was makkelijker de dingen mooi te omschrijven in het Engels, al kon hij de taal niet heel goed. 'As you take a look through my eyes, you'll see that there's a better place somewhere out there. Everything changes, you'll be amazed what you find. If you look through my eyes.' zijn wereld was zoveel mooier dan die van anderen. Er waren tijden dat het enige wat hij zag was het duister. Maar het licht zou je vinden als je bleef geloven in het beloofde land.

''I'm very glad that I may look to you're world.'' Glimlachtte Lynn warm. Haar ogen keken zachtaardig naar die van Koda. ''Ik hoop dat je die wereld vind, waar je blij kunt zijn!'' Lynn had niet helemaal het idee, of ze er echt bij hoorde. Haar fantasie wereld kon anders zijn dan die van Koda. Langzaam stond ze op en rekte zich uit, ze likte een keer over haar pantergekleurde poot terwijl ze even met haar amber kleurige ogen naar de kater voor haar keek. De maan scheen nog altijd, maar niet zo fel meer. De dageraad kon ze al bijna voelen, helaas deze mooie nacht was voorbij. ''Ik weet niet of je nog met mij verder gaat door het park, of we hier onze eigen weg weer gaan. Maar ik zie je vast snel weer, en ik hoop over een aantal weken mijn eigen Clan te hebben.'' Zei ze toevertrouwend tegen Koda, haar maag rommelde van de honger. Toch ging ze nog even liggen op de stenen muur, de ambere kijkers gleden van Koda naar Mac. Ze voelde hoe de dauw en de ochtend er aan kwamen. En hoe de ochtend zon over haar panter vacht gleed. Zachtjes tussen de mist door, misschien opende zich voor haar ook nog wel eens zo'n beloofd land. Zachtjes snoof ze terwijl ze haar ogen kort sloot.

[korte post ik moet gaan]

Voor een enkele seconde zette Koda een glimlach op die alweer snel verdween in het niets. Glimlachen was niks voor hem. Even luisterde hij naar de woorden van Lynn en knikte. Mac had al een tijd gezwogen, logisch. Een jonge kater van twee, die zou zulke dingen toch niet begrijpen. Hij twijfelde aan Het Beloofde Land. Hij zocht nu al bijna drie jaar en nog had hij niks gevonden. 'And he shall change into something that is neither sand nor rust.' zei zijn grootvader altijd. Er was altijd een heel verhaal aan vooraf gegaan. Koda had altijd met bewondering toegeluisterd. Hij sprak over het Beloofde Land. Hoe je daar kon komen. 'Change into something that is neither sand nor rust.' ging weer even door zijn hoofd. Sand nor rust.. Toen hij even van de muur neerkeek hadden enkele kristalle druppels zich op de grassprieten weten te plaatsen. Hij stond op terwijl zijn staart sierlijk krulde. 'Ik weet niet of je nog met mij verder gaat door het park, of we hier onze eigen weg weer gaan. Maar ik zie je vast snel weer, en ik hoop over een aantal weken mijn eigen Clan te hebben.' even knikte Koda. Een eigen Clan he? Daar hoopte hij zelf ook op. Maar door zoveel te verplaatsen had het toch geen nut. Hij bleef zoeken naar het Beloofde Land. Dan zouden zijn Clan genoten mee moeten. En als deze kittens hadden was het geen goed idee om door het land te trekken. Zijn emerald kleurige ogen keken enkele tellen naar Lynn. 'Ik zal je metgezellen.' zei hij toen rustig. Zouden hier meer katten of poezen het verhaal van het Beloofde Land intressant vinden, zoals Lynn dat deed?