De markt, mijn thuis.

De markt.
Mijn thuis.
Wat een rot plek.
Heel veel herrie en nog veel erger, heel veel mensen.
Maar ja, waar mensen zijn, is ook eten.
En eten is hier vol op.
Je moet alleen slim genoeg zijn om het ook te pakken te krijgen.
Ik draai hier al wat jaartjes mee, dus ik weet alle trucjes al.
Vooral bij de kraam van slagerij de koeienkop krijg ik altijd wel wat los.
Daar werkt zo'n vrouw mens die mij volgens mij wel aardig vind.
Ik kan haar niet uit staan, ze wil me altijd maar aaien.
Maar ach, als ik daar wat stukjes koeienhart voor terug krijg, dan moet het maar.
Soms komen hier ook andere katten voorbij.
Ze blijven meestal niet zo lang.
Het is te druk voor ze.
Maar ik ben het gewend.
Ik ben er van gaan houden.
Ik zou niet anders meer willen.
Heel af en toe loop hier een verdwaalde kitten rond.
Die verdwaald is of uit huis is gegooid.
Meestal zorg ik een tijdje voor ze.
Totdat ze voor hun zelf kunnen zorgen.
Net zoals ik gedaan heb met mn eigen kittens.
Kleintjes horen niet alleen in deze wereld.
Dus vind ik dat ik ze moet helpen.
En het zorgt dat ik niet zo eenzaam ben.
Het zou leuk zijn als er eens katten bleven hier.
Buren lijken me best leuk.
Wie weet...ooit....

het jonge katje liep over de daken aangetrokken door de geur van eten.
ze scharrelde meestal wat rond en zocht daarna een plekje waar ze kon slapen.
nadat ze wat had gegeten liep ze wat rond opzoek naar een slaap plaats.
ze zag een kat en liep er naar toe 'hoi'zij ze heel wat zelfverzekerder dan ze zich voelde

Tifa zat vandaag zoals gewoonlijk weer op haar plekje. Boven op het standbeeld. Toen hoorde ze iemand beneden naar haar roepen: "Hoi". Tifa keek naar beneden en zag een redelijk klein poesje aan de voet van het standbeeld. Ach gut, dacht Tifa, wat een schatje. Vast verdwaald ofzo. Ze stond op, rekte zich uit, sprong naar beneden en kwam recht voor het snuitje van het kleine poesje op de grond. "Hoi, wie ben jij?" vroeg Tifa en ze begon ongegeneerd haar achterpoot te wassen.

'ik ben simonella' zei ze.
'ze keek naar de poes , ze was best mooi met haar zwart witte vacht.
'en eeumm,, wie ben jij'zei ze verlegen. door haar verleden durfde ze niet zo goed te praten , vragen te stellen enzovoorts

Tifa zag dat het katje verlegen was.
"Ik ben Tifa en ik woon hier op de markt."
Ze bekeek het katje nog eens goed.
Volgens haar was het niet echt een kitten meer,
maar ze leek erg klein voor haar leeftijd.
"Hoe oud ben jij?" vroeg Tifa.
"En wat doe je hier?"

'hoi tafi'
; ik ben nu 13 maanden in maart word ik 14 maanden , en ik was hierheen gekomen omdat er in het bos , waar ik ben opgegroeid , nu bijna geen eten is , dus toen kwam ik hier terecht...' zei ze en ze keek even rond.
'volgens mij leef je hier wel goed , e is heel veel eten hier'

"Ja, er is hier inderdaad veel te eten,
maar je moet wel uit kijken,
de mensen zijn hier meestal niet zo aardig,
zeker niet als je hun eten probeert te stelen."
Tifa keek eens goed naar het kleine poesje.
Ze zag er erg mager uit en het rilde helemaal.
Of dat van de kou of van de angst kwam wist ze niet,
maar ze dacht dat dit kleintje wel wat eten kon gebruiken.
"Zal ik wat lekkers voor je halen"
Vroeg Tifa.

'ja graag' zei ze iets te blij.vond ze
'ja 'zei ze iets rustiger nu.
ze grinnikte om haar eigen reactie.
'bedankt 'zei ze tegen tifa.

"Kom maar mee" zei ze tegen Simonella.
"Dan laat ik je zien waar je hier het makkelijkste eten kan halen".
Bij viskraam de makreel moet je uit de buurt blijven, die man haat katten".
Maar als je geluk hebt krijg je bij vishandel de lekkerbek soms wel een stukje.
Maar als je echt zeker wilt zijn van wat te eten, moet je naar slagerij de koeienkop gaan.
Die vrouw die daar achter staa, is een echte kattenfan.
Helaas wil ze je wel altijd aaien, maar dan krijg je wel het lekkerste vlees van haar terug.
Kom ik zal het je laten zien, blijf hier maar zitten".
Tifa liet Simonella achter naast de slagers kraam en liep er zelf achter langs.
Ze begon hard te miauwen: "vrouwtje, vrouwtje met het lekkere vlees,
heb je nog wat voor mij, ik heb zo'n honger."
Al gauw ging de deur achterin de wagen open en daar kwam een wat oudere vrouw uit.
Ze had een schort om vol met bloedvlekken.
Ze wreef haar handen net schoon in een handdoek.
"Daar ben je, kleine schat, ik heb je de hele dag nog niet gezien.
Kom je weer wat lekkers halen? Kom eens bij het vrouwtje."
Tifa liep op de vrouw af en liet zich al miauwend aaien.
Na een paar minuten zei de vrouw:
"even wachtje mooierd, dan ga ik wat lekkers voor je halen."
De vrouw liep de wagen weer in en kwam even later terug met schoteltje,
met daarop een groot stuk vlees.
Tifa keek achterom en miauwde naar Simonella
"Kom maar, hier is wat te eten".
De vrouw keek waar Tifa naar keek en zag het kleine poesje in een gedoken naast de wagen zitten.
"Heb je een vriendinnetje, mooierd van me.
Nou, die mag gerust ook mee eten hoor, kom maar kleintje!"

Pinto keek van een afstandje naar het tafereel voor hem.

De Markt.

Lawaai, rommel, allemaal geuren en tientallen stemmen door elkaar heen.
Overal lopen die mensen, voortdurend kabaal maken.

Hier en daar zag Pinto wat andere katten rondlopen. Af en toe maakte hij wel eens een praatje met ze.
Hij keek toe hoe de zwart/witte poes haar beste charmes gebruikte om eten los te krijgen van het vrouwmens van de slagerij. Vriendelijk mens, vond Pinto, erg knuffelig.
Ineens viel hem het kleine katje op, dat zich verschool onder de wagen. Deze kende hij nog niet.

Misschien moest hij toch maar eens een praatje maken met de zwart/witte poes en haar kleine vriendje.

Eerst maar eens wat eten, dacht Pinto.

Met een sprintje ging hij op weg naar viskraam de Lekkerbek. Daarvoor moest hij eerst voorzichtig langs viskraam de Makreel. Gauw wierp hij een blik naar binnen. Vervelende man. Helemaal niet aardig!

Bij de Lekkerbek aangekomen, ging Pinto op zijn allermooist zitten, oortjes naar voren, neusje de lucht in en staart om zijn poten gekruld. En dan nu De Miauw.

Al snel keek er een vrouw over de rand van de kraam heen. Ze leek te twijfelen..

Nog maar een keer miauwen dan, en kopjes geven aan de kraam! Ben ik niet lief? ik heb honger!

Ha! daar komt ze al aan. Haring! lekker! beter dan die vis met zo'n laagje erover.

Nadat de vis verorberd was, besloot Pinto om maar eens een praatje te maken met de andere katten. Gauw nog even een wasbeurt, en hij ging met een rustig gangetje op weg.

"hallo" groette hij de zwart/witte poes.

Terwijl Tifa en Simonella rustig hun maaltje aan het verorberen waren,
kwam er een wit / zwarte kater aan lopen.
Tifa richte haar kopje op en rook eens goed.
Nee, deze jongeman kende ze nog niet.
Wat kwam hij doen?
Kwam hij hun eten stelen?
Maar dat zou niet gebeuren.
Ze stond op en keek hem recht aan.
"Hallo" zei de wit/zwarte kater vriendelijk.
Tifa bekeek de kater eens goed,
van kop tot staart.
Het was duidelijk een zwerfkat, dat was al een pluspunt.
Hij had geen littekens, zover ze kon zien.
Het was dus ook niet zo'n vechtersbaas.
De kater ging voor haar zitten en keek haar vriendlijk aan.
Volgens mij is hij wel aardig, dacht Tifa.
Maar schijn kan bedriegen.
Je kunt het nooit weten hier op de straat.
"Hallo daar" Zei Tifa.
"Ik ben Tifa, waarmee kan ik je helpen?".

Het was Pinto al snel duidelijk dat deze dame niet zonder handschoentjes vastgepakt moest worden, zoals de mensen dat altijd zo mooi konden zeggen.
Haar uitstraling maakte al snel duidelijk dat ze een echte leider was. Wat waarschijnlijk ook verklaarde waarom ze eten bij elkaar aan het halen was voor het kleinere katje.

"Ik ben Pinto. ik zwerf hier alweer een tijdje rond en heb jou al vaker gezien, dus ik dacht ik kom even een praatje maken. en wie is je kleine vriend?"
Pinto keek naar het kleine katje, dat wat ineengedoken boven haar eten zat.

"Geen zorgen. ik heb al gegeten" zei Pinto vriendelijk. Ook al rook dat vlees wel heel lekker, hij had geen behoefte aan stelen.

"Fijn je te ontmoeten Pinto".
"Dit kleintje heet Simonella".
"Ze kwam naar me toe en had honger, dus regelde ik wat te eten."
"Ik woon hier op de markt, het is mijn thuis".
"Ik let een beetje op of alles hier goed gaat tussen de katten en
probeer te zorgen voor degene die dat nodig hebben".
"En wat houd jou bezig op een dag als deze?"

"Leuk om je te ontmoeten. Ik vind het vooral heerlijk om te kijken, te observeren. Ik zag hoe je dat vlees hebt geregeld. Het was duidelijk dat jij het hele wel en wee van de markt wel kent. "

Pinto keek naar het kleine katje, dat nog steeds niet leek te weten wat ze met de situatie aanmoest. " jij daarentegen, lijkt me nog wat nieuw hier. maar ik kan me vergissen natuurlijk. Leuk om kennis te maken"

"Ik heb je al vaker zien lopen", zei pinto tegen tifa, " ik vind het leuk om naar je te kijken"

Oei, wat zeg ik nu? Dom Pinto, dom!

"ehm, ik bedoel natuurlijk de manier waarop je de mensen weet te bespelen. Ik zwerf hier nu een paar maandjes, hiervoor was ik veel in het park maar daar liepen me te veel honden. ik hou niet van honden. en hier is meer eten te krijgen en meer te zien"

Als Tifa een mens was geweest, zou ze nu blozen, maar dat kan ze niet.
Daarom begon ze maar zenuwachtig haar oor te wassen met haar pootje.
"Euhm..., dank je. Ik woon hier inderdaad al een tijdje, al zo'n 3 jaar.
Al sinds mijn mensen mij het huis uit gooide toen ik nog maar een half jaartje oud was.
Ik heb een tijdje in verkeerde buurten rond gehangen en met de verkeerde katten omgegaan.
Daar heb ik mijn vroegere partner ook ontmoet, BB.
Hele foute kerel.
Toen ik hem vertelde dat ik zwanger was, heeft hij mij de deur gewezen.
Toen ben ik hier op de markt beland.
Ik heb mn nestje in de steeg daar achter de supermarkt groot gebracht.
Een Kater en een Poes.
Ze komen me nog wel eens opzoeken, maar ze hebben hun eigen leven nu.
Maar genoeg over mij.
Wat kwam je doen?"
Ja, als Tifa zenuwachtig is, dan krijgt ze een praat bui.
Ze kwebbelt dan maar door en door.
Gauw gaat ze weer door met haar oren wassen,
om maar niet te laten blijken, dat deze vreemde kater,
haar toch wel zenuwachtig maakt.

Onder de indruk luisterde Pinto naar Tifa's verhaal. wat had zij al veel meegemaakt!
En die verkeerde katten, daar kende hij er ook wel een paar van.
Ook hij was wel eens in een vechtpartij terechtgekomen met dergelijke katten.
Liever bleef hij dan ook uit hun buurt.

Wat waren sommige katers toch honden! Een lieve poes alleen laten met haar kleintjes!
Zoiets zou hijzelf nooit en te nimmer doen, mocht hij ooit vader worden. Hij zou het niet erg vinden... vaderen over kleine kittens..zwart/witjes..net zoals hun moeder...

"maar genoeg over mij, wat kwam je doen?" Tifa's vraag haalde pinto uit zijn gedachten.

"he, wat?" O jee, ik was weer in gedachten verzonken. Ik ben haar vast aan het vervelen, ze blíjft haar oren maar wassen..
"ehm.. Tja ik kwam gewoon een praatje maken. Ik ken niet veel katten hier in de buurt en het leek me wel fijn om een paar vrienden te maken"

"Oh, wat gezellig, ik krijg hier niet zo vaak bezoek van katten.
Ik bedoel, er komen genoeg katten naar de markt hoor.
Maar de meeste komen hier alleen maar eten halen
en gaan daarna weer weg.
Wil je hier ook komen wonen?
Buren lijken me wel wat."
En zeker zo'n mooie stoere kater,
dacht Tifa.
Als er dan echt eens iets mocht gebeuren,
dan kan hij mij mooi beschermen.
Misschien wil hij ook wel in mijn clan,
als krijger of aanvoerder.
Maar het is nog te vroeg om dat te vragen.
Tifa liet haar gedachten gaan,
terwijl ze de kater dromerig aan staarde.
Na een stilte die wel enkele minuten moet hebben geduurd,
schrok Tifa wakker uit haar dagdroom.
Wat is ze ook een oen!
Zeg snel iets!
"euhm... zal ik je een rondleiding geven over de markt??

"als het niet teveel moeite is...dan graag!" Het vooruitzicht om tijd door te brengen met Tifa stemde Pinto in een bijzonder goed humeur.
"Ik ken al wel het één en ander. Ik weet dat De lekkerbek toegankelijker is dan De Makreel en ik weet de vuilnisbakken van de beste lunchrooms te vinden. Maar verder ben ik nog vrij onbekend."

Pinto besloot gauw nog even zijn staart te wassen, die zag er wat smoezelig uit.

"Gaat Simonella ook mee?". Vroeg hij beleefd.
Ondertussen begon hij te spinnen bij het vooruitzicht van een gezellige wandeling met Tifa.

"Ik geloof dat Simonella haar buikje nog aan het rond eten is.
Ik beloof je dat we snel weer terug zijn.
Als je klaar bent met het vlees,
ga dan maar naar het standbeeld,
daar vind ik je wel."
Zei Tifa tegen Simonella.
Die keek haar smikkelend aan en knikte.
"Kom", zei Tifa tegen Pinto,
en liep weg op een drafje.
Waar zal ik beginnen, dacht Tifa.
"De slagerskar waar we net stonden,
daar kan je altijd wel wat vlees krijgen.
Die vrouw die daar werkt houd van katten.
Je moet het alleen niet erg vinden om geaaid te worden.
En inderdaad kun je voor een visje,
beter bij de Lekkerbek zijn."

Tifa liep in de richting van de fontein,
nam een aanloopje en sprong heel sierlijk op het randje
en wachtte tot Pinto er ook op sprong.
"Het water uit deze fontein is de schoonste uit de buurt.
Misschien dat je in de buitenwijken schoner water vind,
maar dit is de schoonste in het centrum."
Tifa liet Pinto wat water proeven,
en sprong toen weer op de straat.
Gauw zette ze het weer op een drafje,
en slingerde snel en gracieus tussen de mensenmassa door.
"Hier heb je het terras van de snackbar,
in deze vuilnisbak liggen altijd wel wat frietjes en
als je geluk hebt zelfs een kroket.
Maar je moet er alleen niet te veel van eten.
dan word je misselijk en dik.
Maar voor een keertje is het best lekker".

En weer liep Tifa verder.
Gauw voorbij een groepje kinderen die veel lawaai maakte,
met een grote boog om de hond
die vast zat gebonden voor de deur van de supermarkt
en snel het steegje in.
"Dit is zijn containers van de supermarkt.
Zoals ik al zei, hier is altijd wel wat eten te vinden.
Hier onder kun je de ruimte zien,
die ik als nest gebruikte voor mijn kittens, 2 jaar geleden.
Ik had er toen een kartonnen doos naartoe gesleept
en een oude lap die ik op straat had gevonden."
Voordat Pinto wat kon zeggen, was Tifa er alweer vandoor.

Ze vond het leuk om Pinto te laten rennen.
Ze was benieuwd of hij haar bij kon houden.
Ze was hier bekender, dat klopt,
maar hij was een kater en veel sterker.
Ze besloot het eens uit te proberen.
Zonder wat te zeggen sprong ze op de volgende container.
Van daaruit maakte ze een sprong naar een raamkozijn
en toen hup het dak op.
Maar ze was nog niet klaar,
ze liep het dak over en al gauw kwam ze bij het eind.
Ze nam een aanloop en sprong zo over het steegje,
op het dak van de bakker.
Ze keek even snel achterom
en zag dat Pinto vlak achter haar zat.
Hij was hier goed in.
Maar ze gaf niet op.

Bij de volgende rand liet ze zich naar beneden vallen.
Hier zat een zonnescherm wist ze,
ze lande erg keurig op
en sprong alweer naar het volgende raamkozijn.
Hier had Pinto toch wat meer moeite mee.
Hij kende deze omgeving niet.
Tifa sprong naar het dak van de bloemenkar,
rende naar de andere kant en sprong van daar de straat weer op.
Snel rende ze door de mensenmassa,
op weg naar het eindpunt.
Haar plekje, haar huis.

Ze zag het al voor zich,
het grote gebouw torende zich boven de markt uit.
Het was het oude gemeente huis.
Het werd alleen nog maar gebruikt voor trouwerijen
en andere feesten.
Het kantoor was al een paar jaar geleden verhuist
naar het nieuwe stadskantoor in de nieuwbouw wijk
even buiten het centrum.
Ze liep naar de zijkant van het gebouw,
dat was een heel smal steegje.
En daar was een klein kelder raampje.
Daar zat al jaren een gat in,
precies groot genoeg om doorheen te glippen.
Ze kronkelde tussen het gebroken glas door
en liet zich op de grond vallen.
Hier was het erg donker,
vergeleken met de felle zonneschijn van buiten.

Tifa liep rustig door,
terwijl haar ogen wende aan het licht.
Ze huppelde vrolijk naar haar plekje.
Het was een oude versleten bank
met een gehaakt sprei erover.
Dat sprei lag zo, dat het een tent maakt
met de rug leuning van de bank.
Daar kroop ze in,
en wachte stilletjes tot Pinto haar zou vinden,
als hij haar kon vinden!